Ik ben me er best van bewust dat de tijden veranderen en dat er tegenwoordig van alles wordt gezegd over het milieu, over wat we wel en niet zouden moeten doen. Maar ondanks alle adviezen en waarschuwingen blijf ik gewoon mijn houtkachel gebruiken. Het maakt me niet uit dat mensen zeggen dat het slecht is voor het milieu, want die kachel betekent veel meer voor me dan alleen een warmtebron.
Mijn houtkachel staat hier al sinds mijn man en ik in dit huis kwamen wonen, zo’n veertig jaar geleden. Hij hield van het geknisper van het vuur, van de geur van versgehakt hout, en van de warmte die zich door de kamer verspreidde op koude winteravonden. Voor ons was dat geen luxe, maar gewoon hoe we leefden. Hij is er inmiddels niet meer, maar de herinneringen die ik aan hem heb, blijven met elke keer dat ik de kachel aansteek. Het voelt bijna alsof ik een stukje van hem terug heb als ik het vuur zie branden.
De buurt is veranderd sinds die tijd. Er wonen nu veel jonge gezinnen en de wijk is steeds moderner geworden. Mensen praten veel over duurzaamheid, over CO2-uitstoot en over hoe we de planeet voor de volgende generatie moeten redden. Ik begrijp dat wel, en ik begrijp ook dat die zorgen echt zijn. Maar voor mij is die houtkachel niet alleen een gebruiksvoorwerp, het is een deel van mijn thuis. En ik vind niet dat ik dat zomaar moet opgeven omdat anderen het nu ineens anders willen.
Natuurlijk krijg ik vaak opmerkingen. “Toos, die rook is slecht voor de luchtkwaliteit, weet je dat wel?” of “Je kunt beter een elektrische verwarming nemen, dat is veel beter voor het milieu!” Het lijkt wel alsof iedereen zich ermee bemoeit. De buren roepen dat ze de rook soms ruiken als ik de kachel aan heb, en dat dat niet goed is voor hun kinderen. En ik snap dat het anders is dan vroeger, dat de lucht in de stad al vervuild genoeg is. Maar ik heb niet het gevoel dat ik mijn hele manier van leven moet veranderen, alleen maar omdat de maatschappij dat nu van me verwacht.
Ik ben 75 jaar oud, en ik wil gewoon mijn eigen keuzes kunnen maken. De houtkachel is voor mij een stukje gezelligheid, een herinnering aan betere tijden, en een manier om mijn huis warm te houden zonder afhankelijk te zijn van de elektriciteitsmaatschappijen die de prijzen omhoog blijven gooien. Het voelt alsof de mensen die zo hard roepen over duurzaamheid soms vergeten wat iets voor iemand persoonlijk kan betekenen. Dat niet alles draait om cijfers en uitstoot.
Ik heb ook geprobeerd om de kachel minder te gebruiken. Ik steek hem nu alleen nog maar aan op de koudste dagen, of wanneer ik echt behoefte heb aan die ouderwetse warmte die ik niet uit een radiator kan halen. Maar helemaal stoppen, dat zie ik niet zitten. Ik heb nog steeds een stapel hout in de schuur liggen die mijn man ooit heeft gekapt, en zolang dat hout er is, blijf ik het gebruiken. Voor mij gaat het om meer dan alleen warmte. Het gaat om herinneringen, om een gevoel van thuis.
Soms vraag ik me af of de jonge mensen in de buurt dat begrijpen. Of ze beseffen dat sommige dingen voor mij simpelweg niet te vervangen zijn door iets moderners. Misschien vinden ze dat ouderwets, misschien vinden ze dat ik me aanstel, maar voor mij is het gewoon een manier van leven. En eerlijk? Ik denk dat ik dat recht wel heb, om mijn eigen keuzes te maken in mijn eigen huis.
Ik weet dat mijn mening niet populair is. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat ik mee moet gaan met de tijd, dat ik mijn kachel moet opgeven voor een betere toekomst. Maar ik blijf erbij: die houtkachel is van mij, net als de herinneringen die eraan vastzitten. En zolang ik er nog ben, blijft dat vuur af en toe branden in mijn woonkamer.
Wat vind jij van Toos’ keuze om haar houtkachel te blijven gebruiken? Begrijp je haar standpunt, of vind je dat ze meer rekening zou moeten houden met het milieu en haar buren? Laat jouw mening achter in de comments op onze Facebook-pagina en deel je gedachten!
