Misschien klinkt het ouderwets of egoïstisch, maar ik sta er volledig achter: ik vind dat mijn kinderen mijn zorgkosten moeten betalen. Ik heb altijd voor hen gezorgd, en nu vind ik dat het hun beurt is om voor mij te zorgen. Ik weet dat niet iedereen dit zo zal zien, maar ik voel dat het niet meer dan eerlijk is. En ik ben bereid om uit te leggen waarom ik dat zo voel.
Toen mijn kinderen jong waren, heb ik alles opzij gezet om ervoor te zorgen dat ze niets tekortkwamen. Ik werkte extra uren, zette mijn eigen dromen opzij, en zorgde ervoor dat ze konden studeren, sporten, en een goede start in het leven kregen. Dat deed ik met liefde, want als ouder doe je dat gewoon. Maar nu ik ouder word en mijn gezondheid achteruitgaat, begin ik me af te vragen waarom die zorg alleen maar eenrichtingsverkeer lijkt te zijn.
De kosten van ouderenzorg zijn tegenwoordig enorm. Van huishoudelijke hulp tot medische behandelingen en zelfs de eigen bijdrage voor een verpleeghuis: het loopt snel op. Ik krijg een pensioen, maar dat is niet voldoende om al die kosten te dekken. Ik heb mijn kinderen gevraagd of ze financieel iets kunnen bijdragen, maar hun reacties waren verre van enthousiast. Ze hebben allemaal hun eigen gezin en zorgen, dat begrijp ik. Maar ik heb ook mijn zorgen, en ik vind dat dit de tijd is waarin zij hun verantwoordelijkheid moeten nemen.
Het voelt oneerlijk dat ik nu ineens word geacht alles zelf te regelen, terwijl ik zoveel van mezelf heb gegeven voor hun toekomst. Ik heb hen nooit in de steek gelaten toen ze me nodig hadden, dus waarom zou ik nu wel op mezelf aangewezen moeten zijn? Het is niet dat ik van hen verwacht dat ze alles overnemen, maar een maandelijkse bijdrage om de zorgkosten te helpen dekken lijkt me niet meer dan redelijk.
Natuurlijk zeggen sommigen dat het niet hun verantwoordelijkheid is, dat ik had moeten sparen voor deze fase van mijn leven. En misschien hebben ze daar een punt, misschien had ik dingen anders moeten aanpakken. Maar eerlijk gezegd, ik heb mijn spaargeld gebruikt om mijn kinderen door hun moeilijke tijden heen te helpen, om hun studie te betalen, om bij te springen wanneer ze net een huis kochten of toen er een kleinkind op komst was. En nu, nu het erop aankomt dat ik een beetje hulp nodig heb, lijkt het alsof ik er alleen voor sta.
Ik weet dat het voor hen ook moeilijk is. Ze hebben hun eigen banen, hun eigen lasten, en een leven dat hen volledig opslokt. Maar ik voel dat er een balans moet zijn, een wederkerigheid die in een familie hoort te bestaan. Het kan toch niet zo zijn dat we als ouders alleen maar geven en dat er niets voor terugkomt? Ik wil niet afhankelijk zijn van de overheid of van vreemden in een zorginstelling, ik wil dat mijn eigen kinderen een deel van die zorg op zich nemen.
Misschien vinden mensen me ouderwets, misschien vinden ze dat ik te veel verwacht. Maar ik denk dat er veel ouderen zijn die hetzelfde voelen, die vinden dat het gezin er is om elkaar op te vangen, om elkaar te ondersteunen als het leven moeilijk wordt. Voor mij draait het niet alleen om het geld, maar ook om het idee dat mijn kinderen niet vergeten wat ik voor hen heb gedaan. Dat ze begrijpen dat zorg voor ouders een onderdeel is van die familieband.
Ik wil dat mijn kinderen het zien als een vorm van wederzijdse zorg, van wederzijdse dankbaarheid. Dat is toch wat een familieband zou moeten zijn? Een keten van geven en ontvangen, van steun wanneer dat nodig is. En ja, ik weet dat het voor sommigen onrealistisch klinkt, maar voor mij is het gewoon een kwestie van rechtvaardigheid.
Wat vind jij van Robs mening dat zijn kinderen financieel moeten bijdragen aan zijn zorgkosten? Deel je gedachten en ga in gesprek met anderen op onze Facebook-pagina. Laat weten hoe jij hierover denkt!
