Mijn keuze om niet deel te nemen was heel eenvoudig voor mij. Ik heb al genoeg meldingen en berichtjes op mijn telefoon, en ik hou ervan om mijn privéleven ook echt privé te houden. Ik heb mijn eigen kring van vrienden en familie, en als er iets belangrijks in de buurt speelt, hoor ik dat toch wel op een andere manier. Maar blijkbaar is dat niet hoe het werkt in de buurt. Sinds ik heb aangegeven dat ik niet meedoe, krijg ik regelmatig vreemde blikken van mijn buren. En soms zelfs een opmerking: “Je kunt toch tenminste meedoen? Het is voor de veiligheid van ons allemaal.”
Het voelt alsof ik nu een buitenbeentje ben geworden. Alsof ik niet meetel, alleen maar omdat ik niet wil deelnemen aan een groepschat waarin de ene na de andere melding binnenkomt. Ik hoor verhalen over mensen die elkaar helpen als er een verdachte auto in de straat staat, of wanneer er ergens ingebroken is. Dat is natuurlijk goed, dat snap ik ook. Maar moet ik dan maar toegeven aan de druk om erbij te horen, alleen maar omdat anderen vinden dat ik dat zou moeten doen?
Wat ik niet begrijp, is waarom mijn keuze om niet deel te nemen meteen zo negatief wordt opgevat. Alsof ik niet geef om de veiligheid van de buurt, of alsof ik me niets aantrek van wat hier gebeurt. Dat is helemaal niet waar. Ik ben gewoon iemand die graag zijn eigen pad volgt, en die niet constant zijn telefoon wil checken voor meldingen die vaak niet eens belangrijk zijn. Als ik mijn buurman wil spreken, dan klop ik liever even aan zijn deur in plaats van alles via een schermpje te doen.
Sinds die WhatsApp-groep er is, voel ik me ook minder op mijn gemak in de straat. Waar mensen me eerst gewoon groetten, voel ik nu een afstand, alsof ze zich afvragen waarom ik niet meedoe. En dat terwijl ik nog steeds dezelfde Rian ben, die graag een praatje maakt als ik iemand tegenkom. Het is net alsof ik word uitgesloten van een onzichtbare club, alleen maar omdat ik niet online mee wil praten.
Laatst hoorde ik via een vriendin uit de straat dat er zelfs werd gezegd: “Rian wil niet in de groep omdat ze geen zin heeft om ons te helpen.” Dat deed me pijn, want dat is helemaal niet hoe ik erin sta. Natuurlijk wil ik helpen als er iets speelt in de buurt. Maar ik wil niet constant bereikbaar moeten zijn, en ik wil mijn vrije tijd niet besteden aan het lezen van tientallen berichtjes over dingen waar ik toch niets aan kan veranderen.
Ik begrijp dat de wereld verandert, dat mensen tegenwoordig alles via hun telefoon regelen. Maar ik geloof nog steeds in echt contact, in elkaar aankijken en een praatje maken zonder scherm ertussen. En ik geloof ook dat je je leven mag inrichten zoals je zelf wil, zonder dat je wordt veroordeeld omdat je iets anders doet dan de rest.
Dus nee, ik doe niet mee met de buurt-WhatsApp. En dat is een bewuste keuze. Ik ben nog steeds betrokken bij mijn buurt, ik ben nog steeds bereid om te helpen als er iets speelt, maar ik doe dat op mijn eigen manier. Ik hoop dat de buren dat op een dag kunnen accepteren, en dat ze me niet langer zien als die vreemde eend in de bijt, alleen maar omdat ik een andere kijk heb op wat ‘betrokken zijn’ betekent.
Wat vind jij van Rians keuze om niet deel te nemen aan de buurt-WhatsApp? Begrijp je haar standpunt, of vind je dat ze meer betrokken zou moeten zijn? Laat jouw mening achter in de comments op onze Facebook-pagina en deel je gedachten!
