Een rustige avond thuis doorbrengen is voor velen het hoogtepunt van de week, vooral na drukke werkdagen en volle agenda’s. Maar voor Eveline (52) is die rust ver te zoeken. Iedere vrijdag- en zaterdagavond is het feest bij haar buren. Wat ooit een eenmalige gezelligheid leek, is inmiddels een wekelijkse routine geworden. Luide muziek, schreeuwende stemmen en tot laat in de nacht klinkende lachsalvo’s – elke keer opnieuw. Als Eveline haar buren hierover aanspreekt, krijgt ze echter weinig begrip. “Je moet niet zo zuur zijn,” is hun enige antwoord, alsof haar behoefte aan rust minder belangrijk is dan hun eindeloze gezelligheid.
In het begin probeerde Eveline begrip op te brengen voor de situatie. Iedereen heeft tenslotte weleens zin om te feesten en de week goed af te sluiten met vrienden en muziek. Maar wanneer het wekelijkse feestgedruis elke keer doorgaat tot ver na middernacht, wordt de situatie voor haar moeilijk vol te houden. Ze ligt regelmatig wakker, luistert onbedoeld mee met de gesprekken en probeert ondertussen met een kussen over haar hoofd de geluiden te dempen. “Ik voel me soms net een bewoner van de discotheek naast de deur,” verzucht Eveline. “Maar dit is mijn huis, mijn toevluchtsoord, en dat wordt telkens verstoord.”
Na enkele slapeloze nachten besloot ze uiteindelijk om het gesprek met de buren aan te gaan. Ze legde uit dat ze begrip heeft voor hun gezelligheid, maar dat de geluidsoverlast haar nachtrust ernstig verstoort. Maar in plaats van een serieuze reactie, werd ze afgescheept met een lacherige opmerking. “Ach, wees niet zo zuur,” riepen ze, alsof haar klacht geen enkele waarde had. “Het is toch gewoon gezellig?” Eveline voelde zich belachelijk gemaakt en niet gehoord, alsof haar enige optie is om zich maar aan te passen aan hun uitbundige weekenden.
Het probleem is niet alleen de muziek, maar ook de constante geluiden van hun gasten die buiten staan te kletsen, roken en lachen. Eveline kan zich nauwelijks nog ontspannen in haar eigen woonkamer, laat staan in de slaapkamer die grenst aan de tuin van de buren. Ze heeft geprobeerd om oordoppen in te doen en zelfs witte ruis af te spelen om het geluid te maskeren, maar niets lijkt echt te helpen. Het feestgedruis gaat gewoon door, iedere week weer.
Eveline vraagt zich af hoe ver ze nog moet gaan. Ze heeft de neiging om een formele klacht in te dienen bij de woningbouwvereniging of zelfs de gemeente om de geluidsoverlast vast te laten leggen. Toch aarzelt ze: ze wil niet de buurt in tweestrijd brengen of de “klager” van de straat worden. Maar haar geduld raakt op, en ze heeft het gevoel dat haar buren haar situatie totaal niet serieus nemen.
Nu staat Eveline voor een lastig dilemma. Moet ze blijven proberen om een compromis te sluiten met mensen die haar overlast niet lijken te willen begrijpen, of moet ze de kwestie officieel aankaarten? Haar woonomgeving zou een plek moeten zijn waar ze tot rust kan komen, maar in plaats daarvan wordt ze elke week opgeschrikt door een lawine aan geluiden. Ze wil niet de “zuurpruim” zijn, maar ook haar behoefte aan rust verdient toch respect?
Eveline hoopt op een oplossing, want deze situatie vreet aan haar energie en welzijn. Ze vraagt zich af waarom de buren niet inzien hoe storend hun gedrag is en hoopt dat ze uiteindelijk bereid zijn om rekening met haar te houden. Want uiteindelijk wil ze gewoon genieten van haar weekend, net als iedereen, maar dan in rust.
Wat zouden jullie in zo’n situatie doen? Moet Eveline doorgaan met het vriendelijk aanspreken van haar buren, of is het tijd voor een serieuzere stap? Laat hieronder je reactie achter en deel jouw advies! Eveline kan het goed gebruiken.
