Ik ben Marleen, 41 jaar, en ik moet iets van mijn hart. Mijn man, Peter, weigert al geruime tijd te werken. Ondertussen ben ik degene die alle rekeningen betaalt, alle financiële verantwoordelijkheid draagt en steeds meer het gevoel krijg dat ik de enige volwassene in deze relatie ben. Ik hou van hem, dat staat buiten kijf, maar dit is niet meer vol te houden.
Hoe het begon
Toen Peter en ik elkaar leerden kennen, hadden we allebei een baan. We deelden de lasten eerlijk, en zelfs toen ik meer ging verdienen, voelde dat niet als een probleem. We waren een team. Als ik meer betaalde voor de vakantie of het etentje, was dat prima, want hij droeg ook bij waar hij kon.
Maar dat veranderde een paar jaar geleden. Peter raakte ontevreden over zijn baan en besloot ontslag te nemen. Het was een stressvolle tijd voor hem, en ik steunde hem volledig. Iedereen verdient de kans om zichzelf te herpakken, toch? Hij zou even de tijd nemen om na te denken over zijn carrière en op zoek gaan naar iets wat hem meer voldoening gaf.
Maar die pauze duurde langer dan verwacht. Eerst een paar maanden, toen een jaar. Inmiddels is het al meer dan twee jaar geleden dat hij voor het laatst heeft gewerkt. En ik? Ik werk fulltime, betaal alle rekeningen en voel de druk met de dag zwaarder worden.
Alles komt op mijn schouders neer
De hypotheek, de energierekening, de verzekeringen, de boodschappen – het komt allemaal op mijn bordje terecht. Mijn salaris is gelukkig toereikend, maar dat maakt de situatie niet minder frustrerend. Ik werk hard, soms meer dan 40 uur per week, om ervoor te zorgen dat we een goed leven kunnen blijven leiden. Maar op sommige dagen voelt het alsof ik in mijn eentje een huishouden draai, terwijl Peter passief toekijkt.
Wat het nog pijnlijker maakt, is zijn houding. Als ik het onderwerp aankaart, wuift hij het weg. “Jij verdient toch genoeg voor ons allebei?” zegt hij dan. Of: “Ik zorg toch voor het huishouden?” Maar ook dat voelt scheef, want na een lange werkdag ben ik nog steeds degene die boodschappen doet, kookt en meehelpt in huis.
Het voelt oneerlijk. Alsof mijn bijdrage vanzelfsprekend is geworden, zonder enige waardering of erkenning.
De emotionele tol die het eist
De situatie raakt me diep, niet alleen financieel, maar ook emotioneel. Ik voel me uitgeput, zowel mentaal als fysiek. Dit is niet het partnerschap dat ik voor ogen had. Ik voel me steeds minder gezien, alsof ik gereduceerd ben tot de “kostwinner” en niet meer de vrouw die ik ooit was.
Wat me misschien nog wel het meest pijn doet, is het gebrek aan respect. Ik werk me kapot om ervoor te zorgen dat we een stabiel leven hebben, maar het lijkt alsof Peter dat niet eens waardeert. Geen ‘dankjewel’, geen blijk van erkenning. Hij lijkt vastgeroest in deze rol, alsof het normaal is dat ik alles betaal.
Soms voel ik me schuldig dat ik zo denk. Hij is mijn man, ik hou van hem. Maar liefde alleen is niet genoeg als de lasten zo ongelijk verdeeld zijn.
Waarom werkt hij niet meer?
En het frustrerende? Er is geen duidelijke reden waarom Peter niet werkt. Hij is gezond, zowel fysiek als mentaal. Er is geen medische beperking die hem tegenhoudt. Maar de motivatie lijkt volledig verdwenen.
Hij zegt dat hij “nog steeds zoekt naar wat hij echt wil” en “geen zin heeft in een baan waar hij ongelukkig van wordt.” En hoewel ik begrip heb voor het belang van werkplezier, zijn er ook praktische verantwoordelijkheden die je niet kunt negeren. Het voelt alsof hij het zich comfortabel heeft gemaakt met de situatie, terwijl ik de stress draag.
De spanningen lopen op
De financiële druk heeft een enorme impact op onze relatie. Discussies over geld veranderen steeds vaker in ruzies. Kleine ergernissen stapelen zich op. Ik begin het gevoel te krijgen dat ik niet meer met een partner leef, maar met iemand die leunt op mijn inspanningen zonder daar iets tegenover te stellen.
Ik ben het zat om steeds de verantwoordelijke te zijn. Het voelt alsof ik in mijn eentje een schip drijvend houd, terwijl hij toekijkt vanaf de zijlijn. Dat is niet hoe ik een relatie voor me zie.
Ik heb alles geprobeerd
Ik heb geprobeerd het gesprek rustig aan te gaan. Eerst liefdevol, begripvol. Daarna directer, met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij op z’n minst een parttimebaan zou zoeken of vrijwilligerswerk zou doen om weer in een werkritme te komen. Maar telkens kreeg ik ontwijkende antwoorden: “Ik kijk binnenkort wel,” of “Het komt goed.”
Ik heb hem zelfs voorgesteld om samen een financieel plan te maken, zodat hij ziet hoe zwaar het eigenlijk is. Maar ook dat werd weggewuifd. “We redden het toch prima zo?” Nee, ik red het. En dat is het probleem.
Wat nu?
Ik sta op een punt waarop ik mezelf afvraag: hoe lang kan ik dit nog volhouden? Liefde betekent zorgen voor elkaar, maar ook gelijkwaardigheid. Dit voelt als allesbehalve een gelijkwaardige relatie. Ik wil niet langer degene zijn die alles alleen draagt, zonder steun, zonder erkenning.
Misschien is het tijd om harde grenzen te stellen. Niet omdat ik niet van Peter houd, maar omdat ik respect voor mezelf moet hebben. Werken hoort bij het volwassen leven, en het zou niet eerlijk moeten zijn dat één persoon de hele last draagt terwijl de ander passief blijft.
Wat zouden jullie doen?
Ik vraag me af of anderen zich hierin herkennen. Hebben jullie ooit een partner gehad die weigerde te werken? Hoe hebben jullie dat aangepakt? Is het tijd om een ultimatum te stellen of zie ik iets over het hoofd?
Deel alsjeblieft je ervaringen of tips. Misschien kan jullie perspectief mij helpen om de juiste beslissing te nemen. Want eerlijk? Zo kan het niet langer.
