Voor Laura (26) is het leeftijdsverschil met haar vader altijd een gevoelig onderwerp geweest. Terwijl de meeste mensen pas op latere leeftijd geconfronteerd worden met ouder wordende ouders, heeft zij haar hele leven geworsteld met de realiteit dat haar vader nu 80 is. Hoe ouder ze zelf wordt, hoe meer het gaat wringen.
“Waarom koos hij hier bewust voor?”
Laura heeft haar hele leven met vragen gezeten over haar vaders keuze om op latere leeftijd nog een kind te krijgen. “Ik begrijp niet waarom hij op zijn 54e nog besloot om vader te worden,” zegt ze. “Hij wist toch dat hij niet meer dezelfde energie zou hebben als jongere vaders?”
Het is een gedachte die steeds terugkomt, vooral als ze zichzelf vergelijkt met haar vrienden. Terwijl zij onbezorgd tijd doorbrengen met hun actieve vaders, voelt Laura zich vaak anders.
Een vader die niet alles kon geven
Al op jonge leeftijd merkte Laura dat haar vader niet dezelfde dingen kon doen als andere vaders. “Mijn vriendinnen gingen met hun vaders voetballen, fietsen of op avontuur. Mijn vader kon dat gewoon niet.” Hij was altijd liefdevol en betrokken, maar fysieke activiteiten zaten er niet in.
Nu ze ouder is, merkt ze dat het gemis groter wordt. “Mijn vriendinnen plannen nu weekendjes weg met hun vaders of gaan samen sporten. Ik kan dat niet. Het voelt alsof ik een stukje van die typische vader-dochterband heb gemist.”
Hoewel ze begrijpt dat haar vader destijds waarschijnlijk goede redenen had om alsnog voor een kind te kiezen, blijft het knagen. “Het lijkt soms zo oneerlijk. Hij had al een heel leven achter zich toen ik kwam, terwijl mijn leven nog moest beginnen. We hebben elkaar nooit écht op hetzelfde moment in het leven meegemaakt.”
De angst om hem te verliezen
Naast het gevoel van gemis, groeien de zorgen over de toekomst. “Ik denk vaak aan hoe weinig tijd we misschien nog samen hebben. Dat besef is steeds sterker geworden naarmate ik ouder word.”
Waar haar vrienden nog volop mooie herinneringen met hun ouders maken, voelt Laura de tijd steeds sneller tikken. Ze durft haar zorgen niet altijd te delen, maar het houdt haar bezig. “Ik wil dat hij erbij is op belangrijke momenten in mijn leven, maar de kans dat hij dat nog kan meemaken, voelt onzeker.”
Het is een eenzaam gevoel, vooral omdat de meeste leeftijdsgenoten zich niet met zulke zorgen bezighouden. “Als ik vrienden hoor praten over vakanties of avonturen met hun ouders, voel ik me buitengesloten. Ik weet dat ze het niet expres doen, maar het raakt me. Het maakt me verdrietig, maar ook boos. Niet per se op hem, maar op de situatie. Alsof ik nooit een keuze had.”
Liefde en gemis tegelijk
Ondanks de frustraties is er één ding dat voor Laura nooit verandert: haar liefde voor haar vader. “Hij is er altijd voor me geweest op de manieren die hij kon. Dat waardeer ik echt.” Maar dat betekent niet dat ze haar gevoelens zomaar kan wegstoppen.
Ze probeert een balans te vinden tussen dankbaarheid en acceptatie. “Ik wil hem geen pijn doen met mijn gedachten, dus ik hou veel voor mezelf. Maar het is lastig. Ik weet dat hij van me houdt en zijn best heeft gedaan. Toch blijf ik verlangen naar wat had kunnen zijn als hij jonger was geweest.”
Een manier vinden om het een plek te geven
Hoewel Laura weet dat ze de tijd niet kan terugdraaien, hoopt ze dat ze haar gevoelens uiteindelijk een plek kan geven. “Ik moet leren accepteren dat mijn vader en ik een unieke band hebben. Misschien is die anders dan die van anderen, maar dat betekent niet dat die minder waardevol is.”
Ze blijft zoeken naar manieren om met haar gevoelens om te gaan. Want hoewel ze soms worstelt met het leeftijdsverschil, weet ze dat ze haar vader geen dag zou willen missen.
