Ik weet dat veel mensen hier een sterke mening over zullen hebben, maar ik kan het niet helpen: klimaatverandering boeit me niet. Ik zie het dagelijks in het nieuws, ik hoor mensen erover praten, en ik zie de acties van jongeren die hun best doen om de wereld te redden. Maar eerlijk gezegd, ik voel er niets bij. Het lijkt me meer een probleem voor de jongere generatie om op te lossen. Voor mij, op mijn 76e, maakt het niet meer uit.
Ik woon al meer dan veertig jaar in hetzelfde huis in het kleine dorpje Havelte, Drenthe. Vroeger keken we uit over weilanden en bossen, nu zie ik vooral nieuwbouwwijken en snelwegen. De wereld is veranderd, en ik weet dat het klimaat ook verandert, dat zie ik wel. Maar in al die jaren heb ik al zoveel zien veranderen dat ik me afvraag waarom ik me nog druk zou maken over de temperatuur die een paar graden stijgt. Mijn generatie heeft haar bijdrage geleverd. We hebben gewerkt, belasting betaald, en we hebben deze wereld opgebouwd. Nu vind ik dat het aan de jongere generatie is om de problemen op te lossen die zij zo belangrijk vinden.
Als ik eerlijk ben, begrijp ik soms niet waarom mensen van mijn leeftijd ineens zo bezorgd zijn over het klimaat. Ze praten over zonnepanelen, elektrisch rijden en duurzame investeringen, alsof we dat nog zouden moeten doen. Ik heb geen zin om duizenden euro’s uit te geven aan een warmtepomp, die ik misschien niet eens lang genoeg meer zal gebruiken om er de vruchten van te plukken. De meeste van ons zijn al blij als we onze dagen rustig kunnen doorbrengen, zonder gedoe met installaties en aanpassingen.
En ja, ik weet dat dit klinkt alsof ik mijn kop in het zand steek. Misschien is dat ook zo. Maar ik heb andere zorgen. Mijn gezondheid gaat achteruit, ik heb moeite om mijn energierekening te betalen, en ik maak me meer zorgen over hoe ik de winter doorkom dan over de smeltende ijskappen. De dingen die me echt raken, zijn dingen die nu gebeuren, in mijn leven. Niet wat er over twintig of dertig jaar met de aarde zal gebeuren, wanneer ik er waarschijnlijk allang niet meer ben.
Dat betekent niet dat ik het niet belangrijk vind dat er iets gebeurt. Natuurlijk, ik begrijp dat de wereld problemen heeft, en dat het belangrijk is om voor de aarde te zorgen. Maar dat is voor de jongeren. Zij zijn degenen die nog een toekomst hebben om voor te vechten, zij zijn degenen die straks op deze wereld moeten leven. Laat hen hun protesten doen, laat hen hun best doen om de wereld te veranderen. Ik wens ze alle succes, maar ik voel geen verplichting om daar ook nog aan mee te doen.
Als ik naar mijn eigen leven kijk, dan heb ik altijd gedaan wat nodig was. Ik heb me gehouden aan de regels van mijn tijd, gewerkt zoals het moest, mijn gezin grootgebracht. En nu, nu ik oud ben, wil ik gewoon genieten van mijn dagen zonder dat mensen me vertellen wat ik nog moet doen om de wereld te verbeteren. Ik heb mijn tijd gehad om bij te dragen, en nu wil ik dat ze mij met rust laten.
Ik weet dat veel mensen het hier niet mee eens zullen zijn. Dat ze me zullen zeggen dat ik egoïstisch ben, dat ik niet alleen aan mezelf moet denken. Maar ik zie het anders. Ik denk dat iedereen zijn verantwoordelijkheid heeft, en dat je die verantwoordelijkheid draagt in de periode dat je daar invloed op hebt. Voor mij ligt die tijd achter me, en ik gun de jongere generatie alle kracht om het beter te doen. Maar ik doe niet meer mee.
Wat vind jij van de mening van Frank? Begrijp je zijn standpunt, of vind je dat hij meer betrokken zou moeten zijn bij de toekomst van de planeet? Laat je mening achter in de comments op onze Facebook-pagina en ga in gesprek met anderen over dit onderwerp!
