Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen om maar één kind te krijgen. We voelen ons compleet als gezin van drie en zijn blij met deze beslissing. Maar onze dochter Lieke denkt daar anders over. Regelmatig vraagt ze waarom ze geen broertje of zusje krijgt, en eerlijk? Soms weet ik gewoon niet meer hoe ik moet reageren.
“Waarom ben ik alleen?”
Lieke is vijf jaar oud en een echte kletskous. Ze is dol op samen spelen, maar zichzelf vermaken vindt ze moeilijker. Steeds vaker komt ze naar me toe met die ene vraag: “Mama, waarom krijg ik geen broertje of zusje?” Of nog pijnlijker: “Wanneer komt de baby?”
We hebben haar al meerdere keren uitgelegd dat er geen kindje meer bij komt. Niet omdat we het niet zouden kunnen, maar omdat we heel bewust voor één kind hebben gekozen. Voor ons voelt dat als de juiste beslissing. Toch lijkt Lieke het niet te willen begrijpen, of misschien gewoon niet te willen accepteren.
Soms probeer ik haar af te leiden met een spelletje of een knuffel, maar de vraag blijft terugkomen. En elke keer breekt het een beetje mijn hart.
Fantaseren over een broertje of zusje
Laatst zat ze op de bank, haar pop stevig in haar armen. Ze gaf het denkbeeldige flesjes en neuriede zachtjes een slaapliedje. Toen ik haar vroeg wat ze aan het doen was, keek ze me bloedserieus aan. “Ik oefen vast voor als ik grote zus word.”
Ik voelde een steek van schuld. Want dat moment zal nooit komen.
Toch besloot ik haar dit keer niet meteen uit te leggen dat er geen baby komt. In plaats daarvan vroeg ik hoe ze zich haar rol als grote zus voorstelde. Haar gezicht lichtte op. “Ik zou de baby leren lopen, verhaaltjes voorlezen en samen spelen.”
We fantaseerden samen verder. Hoe ze haar broertje of zusje in slaap zou wiegen, welk knuffeltje ze zou geven, welke spelletjes ze samen zouden spelen. Ze straalde van oor tot oor, helemaal verzonken in haar droom.
Accepteren dat haar wens blijft
Ik weet dat Lieke diep van binnen begrijpt dat er geen baby komt. Maar haar wens is echt. Ze wil gewoon gehoord worden. En in plaats van steeds opnieuw uit te leggen waarom ons gezin compleet is zoals het is, heb ik geleerd om haar gevoelens te erkennen.
Haar verlangen naar een broertje of zusje zal misschien niet zomaar verdwijnen. Maar ik hoef haar niet te overtuigen van onze keuze. Wat ik wel kan doen, is haar ruimte geven om te dromen. Want misschien is dat alles wat ze nodig heeft: de vrijheid om even te fantaseren over hoe het zou zijn, zonder dat iemand haar meteen terughaalt naar de realiteit.
Misschien zal ze op een dag accepteren dat het altijd wij drieën zullen blijven. Maar tot die tijd? Fantaseren we samen verder. Zelfs als dat broertje of zusje er nooit gaat komen.
