Estelle is een 43-jarige moeder die zich grote zorgen maakt over haar elfjarige dochter, Pien. Pien heeft moeite met leren, wat voor Estelle een constante bron van stress en onzekerheid is.
Het idee dat haar dochter uiteindelijk naar het vmbo zou moeten, valt haar zwaar, vooral omdat ze gelooft dat Pien veel meer in haar mars heeft dan haar schoolprestaties doen vermoeden. “Het is zo jammer voor haar,” zegt Estelle met een diepe zucht.
“Pien is een slim meisje met veel potentieel, maar leren blijft een uitdaging. Het is moeilijk voor mij om te zien hoe ze zich verhoudt tot andere kinderen van haar leeftijd, die alles zo makkelijk lijken te begrijpen. Ik had gehoopt dat ze naar het vwo zou kunnen gaan, maar dat lijkt steeds onbereikbaarder.”
Estelle woont in een buurt waar academische prestaties hoog in het vaandel staan. In haar omgeving worden veel kinderen op het vwo geplaatst en hebben ze ambitieuze dromen. Dit vergroot de druk die Estelle voelt om haar dochter ook academisch succesvol te maken.
Ze merkt dat haar zorgen niet alleen betrekking hebben op de schoolresultaten van Pien, maar ook op het sociale aspect van haar leven. “Iedereen om ons heen lijkt het zo goed te doen,” zegt Estelle. “En dan is daar mijn dochter, die moeite heeft met de lesstof. Het voelt alsof ze altijd achter de feiten aanloopt.” De prestatiedruk is overal voelbaar, en dat maakt het extra moeilijk voor Estelle om haar dochter op de juiste manier te steunen zonder haar het gevoel te geven dat ze tekortschiet.
De constante prestatiedruk op Pien is iets wat Estelle maar moeilijk kan negeren. Ze ziet haar dochter worstelen met cijfers die niet zo hoog zijn als die van haar klasgenoten, en dat maakt haar bezorgd over hoe Pien zich voelt. “Ze voelt die druk ook echt,” vertelt Estelle. “Op school haalt ze niet dezelfde hoge cijfers als haar vrienden, en dat maakt me bezorgd over hoe zij zichzelf ziet.”
Het is een dagelijkse strijd om Pien te steunen en tegelijkertijd te zorgen dat ze zich niet minder voelt dan de rest van haar klas. Terwijl Estelle zelf altijd succesvol is geweest in haar academische carrière, merkt ze dat het moeilijk is om haar eigen verwachtingen van haar kinderen in balans te brengen.
Als advocaat heeft ze altijd geleerd dat succes een belangrijke rol speelt in het leven, en ze wil hetzelfde voor Pien. Maar ze beseft dat dit niet ten koste mag gaan van Pien’s zelfvertrouwen en geluk. “We willen dat ze succesvol is, maar het moet wel haar eigen succes zijn,” legt Estelle uit. “Het gaat er niet om wat wij van haar verwachten, maar wat zij van zichzelf wil bereiken.”
Toch blijft het een uitdaging om deze balans te vinden. De zorgen over de toekomst van Pien blijven haar dag en nacht bezig houden. “Wat als ze uiteindelijk naar het vmbo moet?” vraagt Estelle zich af. “Hoe zal dat haar kansen op een succesvolle toekomst beïnvloeden?” Deze onzekerheid maakt haar soms wanhopig. “Ik wil haar het beste geven, maar wat is dat precies? Wat is de juiste keuze voor haar?” Deze vraag houdt Estelle bezig, en het lijkt alsof ze vastzit in een vicieuze cirkel van zorgen over de toekomst van haar dochter.
Estelle weet niet zeker of het vmbo de juiste keuze voor Pien is. Ze maakt zich zorgen dat Pien zich niet zal kunnen aanpassen aan het lagere niveau van onderwijs, of dat ze zich niet uitgedaagd zal voelen. “Wat als ze niet genoeg uitdaging krijgt?” vraagt Estelle zich af.
“Wat als ze zich verveelt of niet gemotiveerd blijft?” Dit idee maakt haar verdrietig, want ze hoopt dat Pien zichzelf altijd zal kunnen ontwikkelen en haar volledige potentieel zal kunnen benutten. Pien zelf lijkt de situatie niet volledig te begrijpen.
In een kwetsbaar moment zei ze tegen haar moeder: “Mama, ik wil gewoon leren zoals de rest.” Die woorden gingen diep bij Estelle. “Het is hartverscheurend als je kind zich zo voelt,” zegt Estelle met een zucht. Het idee dat haar dochter zich niet goed genoeg voelt, maakt het voor Estelle extra moeilijk om een helder pad voor haar dochter uit te stippelen.
Estelle probeert echter ook optimistisch te blijven. “Misschien biedt het vmbo ook kansen,” denkt ze hardop. “Het is niet het einde van de wereld. Misschien ontdekt Pien daar nieuwe dingen die haar gelukkig maken.” Dit kleine sprankje hoop helpt haar door de moeilijke momenten heen. Toch blijft de druk vanuit haar omgeving, en ook vanuit haar eigen verwachtingen, haar zorgen verergeren. De sterke academische cultuur in haar familie maakt het moeilijk om haar eigen angsten en twijfels los te laten.
Uiteindelijk beseft Estelle dat haar liefde voor haar dochter de belangrijkste factor is in deze moeilijke periode. “Wat er ook gebeurt, ik wil dat Pien weet dat ze altijd op onze steun kan rekenen,” zegt Estelle vastberaden. De zorgen over haar dochter zijn niet verdwenen, maar Estelle wil haar dochter vooral het gevoel geven dat ze altijd geliefd is, ongeacht haar schoolresultaten.
“Het is een strijd die we samen moeten aangaan,” zegt ze. Terwijl de beslissing dichterbij komt, voelt Estelle de spanning toenemen. “Ik hoop dat ze gelukkig is, ongeacht welke keuze we maken,” zegt ze met gemengde gevoelens van hoop en angst. Ze wil Pien de ruimte geven om haar eigen weg te vinden, maar het is moeilijk om haar zorgen volledig los te laten.
Estelle’s verhaal is een verhaal van zorg, liefde, hoop en onzekerheid. In een wereld waarin succes vaak in cijfers en prestaties wordt gemeten, blijft de vraag: hoe kunnen we als ouders onze kinderen steunen, zonder ze te dwingen in een bepaald keurslijf? Estelle weet dat de beste weg vooruit de weg is die zij samen met Pien kunnen bewandelen – met liefde, geduld en begrip voor elkaars gevoelens en dromen.
Dit artikel is nu volledig herschreven zonder tussenkopjes en geeft het verhaal van Estelle en haar dochter Pien weer. Het reflecteert op de zorgen van Estelle, haar bezorgdheid over de verwachtingen van de same
