Een eigen tuin hebben is voor velen een droom: een stukje natuur waar je zelf de touwtjes in handen hebt. Maar voor Astrid (61) is haar tuin niet altijd de oase van rust die ze voor ogen had. Wat haar keer op keer dwarszit, zijn de bergen bladeren die van de boom van haar buren haar tuin blijven bedekken. Iedere herfst lijkt het alsof haar tuin meer op een bosgrond lijkt, met bladeren die zich opstapelen in haar bloemperken, op haar terras en zelfs in haar vijver. Ondanks haar verzoeken om de boom te snoeien, weigeren de buren actie te ondernemen.
Astrid heeft altijd van haar tuin gehouden. Ze geniet van het verzorgen van haar bloemen en houdt ervan om met een boek op haar terras te zitten. Maar sinds de boom van haar buren hoog boven haar tuin uittorent, is het onderhoud een stuk intensiever geworden.
Elke dag haalt ze een bezem door de tuin, veegt ze de bladeren weg en probeert ze haar vijver schoon te houden. Toch is het dweilen met de kraan open; zodra er een windvlaag opsteekt, vallen er weer tientallen bladeren op haar zorgvuldig onderhouden borders en het net opgeruimde terras.
Ze heeft haar buren vriendelijk gevraagd of ze de boom kunnen snoeien. “Het is een prachtige boom, daar niet van,” zegt Astrid. “Maar ik krijg er al hun bladeren bij.” De buren lijken haar zorgen echter niet serieus te nemen. “Bladeren horen nu eenmaal bij de herfst,” was hun enige reactie, waarna ze laconiek toevoegden dat een beetje natuur toch geen kwaad kon.
Na weken van bladruimen en vergeefse verzoeken begint Astrid de situatie steeds zwaarder te vinden. Ze begrijpt dat een boom mooi en waardevol is, maar ook dat het onderhouden van een tuin veel tijd kost. Bovendien zit ze niet te wachten op de extra klusjes die de boom haar bezorgt. “Ik wil niet elk weekend aan het vegen zijn,” verzucht ze. “Dit is mijn tuin, niet de composthoop van hun boom.”
Ze overweegt nu om een formele brief te schrijven en te wijzen op haar overlast. Misschien kan ze een mediator inschakelen of het probleem bespreken tijdens een buurtvergadering, in de hoop dat de buren inzien hoe groot het probleem is.
Maar ze aarzelt ook: moet ze echt deze stap zetten, of zou dat de verhoudingen alleen maar verslechteren? Ze wil geen ruzie met haar buren, maar ze vindt dat ze ook recht heeft op een tuin waar ze zelf kan genieten zonder constant te hoeven opruimen.
Het blijft een lastige kwestie. Astrid voelt zich heen en weer geslingerd tussen het begrip voor de natuur en haar eigen frustratie over het voortdurende onderhoud. Elke keer als ze de bladeren bij elkaar veegt en ziet hoe ze opnieuw uit de boom dwarrelen, denkt ze: waarom is het zo moeilijk om naar elkaar om te kijken?
Misschien kan ze de buren alsnog vragen om samen een oplossing te zoeken, of hen uitnodigen om een dagje te helpen met de bladeren. Want uiteindelijk wil ze gewoon kunnen genieten van haar tuin zonder het gevoel dat ze voortdurend achter de natuur aanloopt.
Voor nu hoopt Astrid op een verandering – of van haar buren, of misschien van de windrichting.
