Mijn kat, Minoes, is al zestien jaar bij me. Hij is meer dan alleen een huisdier voor mij, hij is mijn gezelschap, mijn maatje in het stille huis waar ik nu woon. Maar nu is hij ziek, erg ziek, en de dierenarts zegt dat het misschien beter is om hem te laten inslapen. Toch kan ik dat niet over mijn hart verkrijgen. Ik weet dat het misschien niet het beste is voor Minoes, maar zonder hem zou ik me verloren voelen.
Iedere dag zie ik dat Minoes achteruitgaat. Hij eet niet meer zoals vroeger, hij heeft moeite met lopen, en zijn energie is weg. Soms ligt hij urenlang in zijn mandje, en als ik hem dan aanhaal, voelt hij koud aan. De dierenarts heeft me uitgelegd dat hij veel pijn heeft en dat het inslapen van Minoes de meest humane optie zou zijn. Maar ik kan het niet. Het idee dat ik straks alleen door dit huis loop, zonder hem die me begroet als ik opsta, zonder zijn gespin als ik ‘s avonds op de bank zit, is ondraaglijk.
Mensen begrijpen niet altijd waarom ik het zo moeilijk vind. Ze zeggen dat ik hem moet laten gaan, dat ik hem alleen maar laat lijden. Maar Minoes is mijn laatste band met de tijd waarin ik nog met mijn man samen was. Hij kwam bij ons toen we nog samen waren, toen het huis nog gevuld was met stemmen, met leven. Na het overlijden van mijn man werd Minoes mijn steun en toeverlaat, degene die me door die eerste moeilijke jaren heen hielp. Hij is degene die naast me bleef zitten toen ik huilde om het gemis, de constante aanwezigheid in een leven dat ineens veel stiller werd.
Als ik Minoes nu zou laten inslapen, zou dat voelen alsof ik nog een stukje van mezelf verlies. Alsof ik nog een laatste herinnering moet loslaten, en daar ben ik nog niet klaar voor. Ik weet dat hij lijdt, dat ik misschien egoïstisch ben door hem bij me te houden. Maar wie ben ik nog zonder hem? Mijn kinderen wonen ver weg, mijn vriendinnen zijn er bijna niet meer, en de dagen zijn lang en eenzaam. Minoes is degene die die leegte vult, al sinds de dag dat hij hier kwam wonen.
Ik ben bang voor de stilte die zal volgen als hij er niet meer is. Dat ik weer wakker word in een huis dat leeg en koud aanvoelt, zonder zijn zachte kopje tegen mijn hand. Dat ik geen reden meer heb om ‘s ochtends op te staan, om de dag te beginnen. Hij is mijn houvast, hoe klein ook, in een leven dat steeds meer is gaan draaien om wat er wegvalt in plaats van wat er nog is.
Elke keer als ik naar Minoes kijk, voel ik die knoop in mijn maag. Ik weet dat ik hem misschien langer laat lijden dan goed is, maar ik weet ook dat ik het niet aankan om hem te verliezen. Ik wil dat hij weet dat ik bij hem ben, dat hij niet alleen is in zijn laatste dagen, net zoals hij er altijd voor mij is geweest. Misschien ben ik egoïstisch, misschien zou ik anders moeten handelen, maar het idee om zonder hem verder te moeten, maakt me doodsbang.
Ik weet dat ik hem niet eeuwig bij me kan houden, dat de dag onvermijdelijk komt dat ik afscheid moet nemen. Maar ik wil dat die dag op een natuurlijke manier komt, dat hij weggaat wanneer hij er klaar voor is, niet omdat ik die beslissing voor hem moet nemen. Misschien hoop ik stiekem dat hij in zijn slaap vredig zal weggaan, zonder dat ik hem naar de dierenarts hoef te brengen voor dat laatste moment.
Ik wil niet dat mensen denken dat ik niet om Minoes geef. Ik hou juist zoveel van hem, en daarom is het zo moeilijk om hem los te laten. Hij is mijn laatste stukje thuis, mijn laatste stukje liefde in een wereld die steeds kleiner wordt. En zolang hij hier is, voel ik me niet helemaal alleen.
Wat vind jij van Anja’s beslissing om haar doodzieke kat niet te laten inslapen? Begrijp jij haar keuze, of zou jij het anders doen? Laat jouw mening achter in de comments op onze Facebook-pagina en deel je gedachten met anderen!
