Je bent een kattenmens of je bent het niet, en ik ben dat absoluut wél. Sinds mijn jeugd ben ik opgegroeid met katten, en ook nu woon ik samen met mijn harige maatje Max. Ik woon alleen, en het is heerlijk om ‘s avonds op de bank gezelschap te hebben. Een leven zonder katten? Ondenkbaar! Maar mijn liefde voor dieren gaat verder dan alleen katten. Vogels, egels, zelfs slakken – ik houd van ze allemaal. Misschien is dat precies waarom Max al jaren een belletje om zijn halsband draagt.
Vogels beschermen
Iedereen weet dat katten jagers zijn. Max is daarin geen uitzondering: hij vindt vogels, muizen en insecten allemaal mateloos interessant. Maar het gaat niet goed met de vogelpopulatie in Nederland, en dat baart me zorgen. Jagen zit in de natuur van een kat, en ik geloof niet dat je dat kunt afleren. Daarom zoek ik naar een compromis. Het belletje om Max’ halsband zorgt ervoor dat vogels hem op tijd horen aankomen. Zo kan hij zijn vrijheid behouden, en kan ik hem met een gerust hart naar buiten laten zonder dat hij een bedreiging vormt voor de natuur.
Ik weet dat sommige mensen tegen een belletje zijn. Ze denken dat het zielig is of dat een kat er last van heeft. Maar uit onderzoek blijkt dat katten zich snel aanpassen en dat het daadwerkelijk helpt om vogels te beschermen. Voor mij is het een kleine moeite die een groot verschil kan maken.
Een buurvrouw zonder belletjes
Toch denkt niet iedereen er zo over. Dat is me inmiddels wel duidelijk. Mijn buurvrouw, Lianne, heeft ook een kat – een prachtige, speelse kater genaamd Bo. Toen ze hem net had, hebben we uren gepraat over katten. Ik hielp haar zelfs met het uitzoeken van de perfecte kattenbak. Maar onze band is inmiddels bekoeld. Waarom? Omdat Lianne geen belletje om Bo’s halsband wil doen, ondanks dat ik haar vaak heb uitgelegd waarom dat beter zou zijn.
Twee jaar geleden gaf ik haar zelfs een belletje cadeau voor Bo, in de hoop dat ze het zou proberen. Ze bedankte me vriendelijk, maar gaf het direct terug. “Ik heb het geprobeerd,” zei ze. “Maar Bo schrok er zo van dat hij alleen nog maar op de bank wilde liggen.” Sindsdien heeft ze het nooit meer geprobeerd, en Bo jaagt dagelijks in onze tuin. Ik zie het gebeuren, en elke keer als ik een vogel hoor fladderen in zijn klauwen, breekt mijn hart een beetje.
Hoe maak ik het bespreekbaar?
Ik weet dat ik hierin misschien streng ben. Ik wil niemand voorschrijven hoe ze hun kat moeten houden, maar voor mij is één ding zeker: het plezier van een kat weegt niet op tegen het leven van een vogel. Als kattenliefhebber moet je ook verantwoordelijkheid nemen. Hoe moeilijk kan het zijn om je kat binnen te houden, of hem aan een lijn mee naar buiten te nemen?
Wat me het meest frustreert, is dat Lianne wéét wat de gevolgen zijn, maar er niets mee doet. Hoe zorg ik ervoor dat zij, en andere katteneigenaren, inzien hoe belangrijk zo’n klein belletje kan zijn? Want eerlijk? Het lijkt me niet meer dan normaal om als kattenmens ook andere dieren te respecteren.
