Maarten van Rossem – bekend als historicus, auteur en jarenlang jurylid bij De Slimste Mens – staat bekend om zijn droge humor en messcherpe analyses. Maar achter die karakteristieke bromstem en dat cynische gezicht gaat op dit moment ook iets zachts schuil. Iets kwetsbaars. Want thuis is het geen makkelijke tijd. Zijn vrouw Winnie is ernstig ten val gekomen en heeft daarbij op twee plekken haar heup gebroken. Dat hakt erin, ook bij iemand die normaal gesproken niets uit het veld lijkt te slaan.
Een harde klap voor het stel
In een openhartig interview met Story doet Maarten zijn verhaal. Hij praat zonder opsmuk of overdreven sentiment over de situatie van zijn vrouw, maar je hoort de bezorgdheid tussen de regels door. Winnie moet nu met een rollator lopen, een verandering die hun dagelijks leven drastisch beïnvloedt. “Dat hoort nu eenmaal bij het ouder worden,” zegt Maarten. Het klinkt nuchter, bijna laconiek, maar wie goed luistert, hoort ook iets anders: pijn, machteloosheid, en misschien zelfs een vleugje verdriet.
Ze zijn al sinds 1969 samen – meer dan vijftig jaar lief en leed gedeeld. Ze ontmoetten elkaar tijdens een sinterklaasfeest. Wat als een onschuldige kennismaking begon, groeide uit tot een levenslange band. In die tijd is er veel gebeurd, en hoewel ze samen kinderen kregen, was dat lange tijd geen vanzelfsprekendheid.
Geen geboren vader, maar toch geraakt
Maarten heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij niet stond te springen om vader te worden. Winnie evenmin. Toch kwamen er uiteindelijk twee kinderen: dochter Ottelien en zoon Niels. “Achteraf moet ik zeggen dat ik als kinderhater volledig ben omgeturnd. Ik vind kinderen hartstikke leuk,” zei hij eens in zijn eigen tijdschrift, Maarten!. Het tekent de man: eerlijk, zonder opsmuk, en nooit bang om zijn mening bij te stellen.
Juist daarom komt het nieuws over zijn vrouw zo hard binnen bij zijn volgers. Wie Maarten een beetje kent, weet dat hij zich zelden laat kennen – maar als hij het wél doet, dan raakt dat. Niet omdat hij dramatisch is, maar juist omdat hij dat niet is.
Confronterende herinneringen aan zijn moeder
De situatie met Winnie brengt ook oude wonden terug. Maarten deelde eerder al dat zijn moeder ernstig ziek was. Ze leed aan Parkinson en dementie, en het proces van aftakeling liet diepe sporen bij hem achter. In een interview sprak hij daar met zeldzame openheid over. “Ze takelde enorm af,” zei hij, en hij voegde daar zelfs aan toe: “We hebben weleens gedacht haar te vermoorden met een kussentje, maar je weet: je gaat achter de tralies.”
Een schokkende uitspraak voor sommigen, maar typisch Maarten. Gruwelijk eerlijk, rauw, en zonder doekjes. Zijn manier om het ondraaglijke toch bespreekbaar te maken. Niet iedereen zal zo’n uitspraak waarderen, maar het laat zien dat hij pijn niet uit de weg gaat – en zeker niet verdoezelt met mooipraat.
Een eerbetoon op een bankje
Tussen de zorgen door viel Maarten onlangs ook een bijzonder eerbetoon ten deel. In het Wilhelminapark in Utrecht werd een speciaal bankje onthuld, opgedragen aan hem. Een initiatief van de producent van De Slimste Mens, als dank voor zijn jarenlange bijdrage aan het programma. Twaalf seizoenen lang was hij daar een vaste waarde. Het was burgemeester Sharon Dijksma die het bankje officieel onthulde, terwijl Maarten zelf natuurlijk aanwezig was – al zal hij waarschijnlijk liever in stilte zijn schouders hebben opgehaald.
Zoals verwacht kon hij een grapje niet laten. “Ik hoop vooral dat mensen niet eindeloos gaan zitten zeuren als ze naast me komen zitten,” grapte hij droog. Producent Bernhard van den Bosch sloot zich aan bij die toon: “Als Maarten hier op het bankje zit, groet hem dan, maar ga niet te lang naast hem zitten.” Het is een typische Maarten-scène: humor, zelfspot, en een gezonde dosis relativering – zelfs op zijn eigen eerbetoon.
Cynisch maar betrokken
Ondanks de zorgen thuis blijft Maarten trouw aan wie hij is. Zijn publiek verwacht geen tranentrekkerij of dramatische oneliners van hem, en die levert hij dan ook niet. Hij blijft scherp, soms bot, maar altijd helder. Juist dat maakt hem zo herkenbaar voor velen.
Zijn openheid over ouderdom, ziekte en de aftakeling van het lichaam is misschien confronterend, maar ook verfrissend eerlijk. In een samenleving waarin iedereen perfect en onkwetsbaar moet lijken, doorbreekt hij dat beeld met zijn nuchtere verhalen. Hij benoemt wat anderen liever vermijden. En dat doet hij zonder medelijden te vragen of deemoed te veinzen.
Een voorbeeld in menselijkheid
Toch is het juist zijn menselijke kant die op dit moment extra opvalt. De liefde voor Winnie, de herinneringen aan zijn moeder, zijn reacties op de ongemakken van het ouder worden – het komt allemaal samen in één man. Een man die weigert zichzelf te sparen, maar ook weigert om zich te verbergen.
Hij laat zien dat je ook zonder franje oprecht kunt zijn. Dat kwetsbaarheid en kracht elkaar niet uitsluiten. En dat zelfs de grootste brombeer liefdevol kan zijn, als je maar goed kijkt. Zijn stem blijft, zelfs nu, een van de weinige in het publieke debat die ouderdom en kwetsbaarheid durft te tonen zonder zich te verschuilen achter clichés.
Wat Maarten ons leert
De situatie thuis is zwaar, dat is duidelijk. En toch blijft Maarten zichtbaar, zowel in het publieke leven als in de media. Hij laat zich niet uit het veld slaan, maar loopt ook niet weg voor zijn zorgen. De combinatie van zijn scherpe geest en zijn oprechte menselijkheid maakt hem uniek.
In een tijd waarin veel mensen worstelen met het ouder worden van hun ouders, of zichzelf, is zijn verhaal herkenbaar en troostend. Zonder zoetsappigheid, maar mét impact. Want als Maarten van Rossem ergens goed in is, dan is het de dingen zeggen zoals ze zijn – met een knipoog, maar ook met een kloppend hart erachter.
Laat op Facebook weten wat Maarten voor jou betekent – of deel een boodschap van steun aan hem en zijn vrouw. Soms maakt een klein gebaar al een wereld van verschil.
