Martin Gaus is voor velen een icoon. Niet alleen als dierenkenner, maar als een warme, herkenbare persoonlijkheid die jarenlang het gezicht was van alles wat met hondenliefde en dierenwelzijn te maken had. Maar nu, op tachtigjarige leeftijd, klinkt zijn verhaal anders. Minder vrolijk, minder energiek – maar des te eerlijker. In meerdere interviews laat hij zich openhartig uit over zijn broze gezondheid en het onvermijdelijke proces van ouder worden. “Mijn lichaam wil niet meer,” zegt hij, zonder dramatiek, maar met voelbare berust
Een leven vol medische tegenslagen
Het is geen geheim dat Martin Gaus de afgelopen jaren veel medische tegenslagen te verduren kreeg. Hij noemt het zelf bijna achteloos op: een nieuwe nier, een herseninfarct, een hartoperatie, een darmperforatie. En onlangs nog lag hij drie dagen in het ziekenhuis met een blaasontsteking. Dat is nu achter de rug, maar de vermoeidheid en de signalen van een aftakelend lijf blijven.
“Alles wordt minder,” zegt hij onomwonden. En met zijn karakteristieke nuchterheid voegt hij daaraan toe: “Mijn haren vallen uit, veters strikken lukt niet meer, en ritsen dichtdoen is een uitdaging.” Geen zelfbeklag, geen poespas – alleen de rauwe realiteit van een man die zijn leeftijd voelt en niet bang is om dat toe te geven.
Tachtig jaar: geen feest, wel reflectie
Zijn tachtigste verjaardag vierde hij bewust klein. Geen groot feest, geen speech of champagne. “Ik heb er een hekel aan,” zei hij in een interview met het AD. “Gedoe, slap geouwehoer, je zit een ei met mayo te eten en een bitterbal.” Het typeert Martin: geen behoefte aan uiterlijk vertoon, liever oprechte momenten met echte inhoud.
En juist daarin zit de kracht van zijn verhaal. Want hoewel zijn lichaam langzaam afhaakt, blijft zijn geest onverminderd scherp. Hij is nog altijd bezig met het schrijven van zijn memoires, al verloopt dat proces stroef. “Ik zit op pagina 200, maar dan laat ik het weer liggen,” zegt hij in Volkskrant Magazine. “Ik moet aan de slag. Ik kan niet te lang wachten, dan ben ik dood.”
Een man van betekenis
Martin Gaus voelt dat zijn tijd kostbaar is. Niet uit angst, maar uit overtuiging. Zijn drang om zijn levensverhaal af te maken komt voort uit het besef dat hij veel te vertellen heeft. Zijn werk heeft generaties beïnvloed. Niet alleen door zijn televisieprogramma’s en boeken over honden, maar ook door de manier waarop hij dieren én mensen behandelde: met respect, kennis en liefde.
Dat werd onlangs nog eens bevestigd toen hij aanwezig was op het Animal Event in Beekse Bergen. Tot zijn grote verrassing stond hij daar plots oog in oog met tientallen oud-cursisten, fans en hondenliefhebbers. Ze hadden hun dankbetuigingen verzameld in een speciaal boek. “Ze vertelden me hoe ik hun leven heb veranderd. Dat ik iets heb betekend. Fantastisch,” aldus Gaus. Het raakte hem diep. “Dat mijn leven zin heeft gehad, dat ik iets heb vervuld bij mensen. Dat doet me goed.”
Confronterende kwetsbaarheid
Dat Martin Gaus zich kwetsbaar opstelt, is krachtig én pijnlijk. In een wereld waarin ouderen vaak wegvallen uit beeld, staat hij pal. Hij toont hoe het is om ouder te worden. Niet als zielige oude man, maar als realistische denker. Hij vecht niet tegen de tijd, hij leeft ermee. Zijn woorden over lichamelijk verval zijn rauw, maar herkenbaar: “Stap voor stap degradeert dat lijf, totdat je langzamerhand leegloopt.”
Zijn uitspraak “mijn lichaam wil niet meer” komt dan ook niet uit de lucht vallen. Het is een optelsom van alles wat hij de afgelopen jaren heeft doorstaan. Maar wat hem uniek maakt, is dat hij niet opgeeft. Hij blijft schrijven, praten, reflecteren – al kost het hem moeite.
De erfenis van Martin Gaus
Martin Gaus heeft zijn sporen ruimschoots verdiend. Hij was meer dan een televisiepresentator of hondentrainer. Hij was en is een brug tussen mens en dier. Iemand die je leerde kijken met aandacht, luisteren met geduld en zorgen met liefde. Die lessen gelden niet alleen voor honden, maar voor het hele leven.
Zijn nalatenschap ligt niet alleen in boeken of beelden, maar vooral in harten van mensen die door hem zijn geïnspireerd. Zijn eerlijkheid over het ouder worden is net zo waardevol als zijn lessen over hondengedrag. Misschien zelfs waardevoller.
Geen medelijden, maar respect
Martin Gaus vraagt geen medelijden. Hij wil geen sentimentele verhalen of roemruchte afscheidswoorden. Hij wil vooral dat we eerlijk blijven over het leven. Over hoe zwaar het soms is, hoe onrechtvaardig ook – maar ook over hoe waardevol. Zijn strijd, zijn woorden en zijn doorzettingsvermogen zijn een les in menselijkheid.
En dat maakt Martin Gaus tot wie hij is: een man die niet alleen voor dieren opkwam, maar ook voor zichzelf, zonder maskers of toneel. Iemand die laat zien hoe je met opgeheven hoofd en open hart ouder kunt worden – en daarin nog steeds van onschatbare waarde bent.
Wat heeft Martin Gaus voor jou betekend? Laat het weten in een reactie op onze Facebookpagina.
