Als vader die afhankelijk is van een uitkering, was de aanschaf van een fatbike een forse investering, iets dat eigenlijk buiten mijn financiële mogelijkheden lag. Toch was het voor mij belangrijk dat Hamza die vrijheid zou ervaren. Daarom begon ik elke week een klein bedrag opzij te leggen en ging ik op zoek naar statiegeldflessen en -blikjes in parken en langs fietspaden. Het was zwaar werk, maar telkens als ik aan Hamza’s vreugde dacht, vond ik de energie om door te gaan. Met elke euro die ik spaarde, kwam ik dichter bij mijn doel.
Op een dag hadden we genoeg geld verzameld en kochten we samen de fatbike. De vreugde in zijn ogen was onbetaalbaar. Voor Hamza was dit meer dan zomaar een cadeau – het was het resultaat van doorzettingsvermogen en toewijding. Hij besefte dat deze fiets een symbool was van zijn groeiende zelfstandigheid. Maar nu, met het nieuws dat de overheid overweegt een minimumleeftijd in te voeren voor fatbikes, voel ik vooral zorgen opkomen.
Hamza’s vrijheid om zelfstandig naar school te gaan, lijkt in gevaar. Met de mogelijke nieuwe regel zou hij niet meer mogen fietsen en wordt hij verplicht de bus te nemen. Dat idee doet me pijn. Zijn fietstocht geeft hem zoveel plezier en zelfvertrouwen, en hij waardeert de onafhankelijkheid die het hem biedt.
Het voelt oneerlijk dat zijn vrijheid zomaar kan verdwijnen door een algemene maatregel. Deze fiets betekent meer dan alleen vervoer; het is een les in verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. De gedachte dat deze waardevolle lessen verloren gaan door een standaardregel, maakt me bezorgd. Het lijkt alsof er steeds minder ruimte is voor kinderen die wel verantwoordelijkheid aankunnen.
Ik begrijp dat veiligheid belangrijk is en dat er incidenten zijn geweest met fatbikes. Maar Hamza is voorzichtig en heeft samen met mij de verkeersregels goed geleerd. Waarom moeten kinderen zoals hij lijden onder de fouten van anderen? Deze maatregel lijkt iedereen over één kam te scheren, zonder oog voor individuele situaties zoals die van Hamza.
Voor ons gezin heeft de fatbike ook een praktische kant. Met beperkte middelen kan ik hem niet elke dag met de auto naar school brengen. De bus is een optie, maar zijn fietstocht geeft hem zoveel meer plezier en zelfstandigheid. Het idee dat hij straks misschien langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt als een verlies. Voor ons biedt de fatbike een goede balans tussen veiligheid en vrijheid.
Het lijkt erop dat de regels steeds strenger worden, zonder ruimte voor uitzonderingen. We zouden ouders en kinderen meer vertrouwen moeten geven. Hamza neemt zijn verantwoordelijkheid serieus en weet hoe hij veilig moet fietsen. Waarom zou hij gestraft moeten worden voor de fouten van anderen? Ik wil mijn zoon juist aanmoedigen om verantwoordelijkheid te nemen, maar zulke regels maken dat steeds moeilijker.
Als ouder wil ik mijn kinderen waarden meegeven die verder gaan dan regels. Zelfstandigheid, respect voor anderen in het verkeer en verantwoordelijkheidsgevoel zijn essentieel. De overheid moet ouders ook het vertrouwen geven dat we goede keuzes maken voor onze kinderen.
De gedachte dat ik Hamza moet vertellen dat zijn vrijheid misschien wegvalt, raakt me. Voor hem is de fietstocht naar school niet zomaar een rit, het symboliseert mijn doorzettingsvermogen om hem iets bijzonders te geven. Dat afnemen zou zowel hem als mij pijn doen.
Veiligheid is belangrijk, maar er zijn manieren om dit te waarborgen zonder vrijheid af te nemen. Het gaat niet alleen om de fiets zelf, maar om de lessen van verantwoordelijkheid, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Die waarden zouden juist gestimuleerd moeten worden, niet ontmoedigd.
Deze mogelijke wet doet me beseffen dat we als samenleving onze jeugd misschien wel te veel beperken. Het is een oproep aan beleidsmakers om verder te kijken dan de regels en ruimte te bieden voor de ontwikkeling van zelfstandigheid en verantwoordelijkheid bij kinderen.
Hoe denk jij over deze kwestie? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
