Soms overvalt me een diep verlangen naar de jaren ’90. Als ik aan die tijd terugdenk, voel ik een warme gloed die ik nu vaak mis. Het gaat niet alleen om de mode – die wijde jeans, felle kleuren en plateauzolen – of om de iconische muziek van Nirvana, de Spice Girls en al die andere artiesten die onze jeugd kleur gaven. Wat ik het meest mis, is de sfeer van toen, de manier waarop mensen met elkaar omgingen. Er was een eenvoud en oprechte vriendelijkheid, iets wat tegenwoordig steeds zeldzamer lijkt.
Meer verbondenheid in het dagelijks leven
In de jaren ’90 was het heel normaal om “hallo” te zeggen tegen mensen die je op straat tegenkwam, zelfs als je elkaar niet kende. Het voelde alsof we allemaal een beetje meer verbonden waren. Er was respect voor elkaar, zonder dat het geforceerd overkwam. Het was vanzelfsprekend dat je een oudere persoon je plek in het openbaar vervoer aanbood of even een helpende hand uitstak wanneer iemand moeite had met zware boodschappen. Tegenwoordig lijkt die vanzelfsprekendheid verdwenen. Mensen zitten met hun blik op hun telefoon gericht en lijken zich nauwelijks bewust van de wereld om hen heen.
De kunst van echt aanwezig zijn
Een ander aspect dat ik zo waardeerde, was de rust en het echte contact. In de jaren ’90 was er geen constante stroom aan meldingen, berichten en e-mails die je aandacht vroegen. Als je met iemand afsprak, was je écht samen. Je keek elkaar in de ogen, luisterde aandachtig, en de gesprekken waren oprecht. Niemand werd afgeleid door een scherm. Dat soort pure, onverdeelde aandacht voelt nu soms als een verloren kunst.
De magie van muziek
En dan natuurlijk de muziek. Tegenwoordig hebben we overal toegang tot vrijwel elk nummer dat we maar willen, binnen een paar seconden. Maar in de jaren ’90 had muziek een andere waarde. Je koesterde je cassettebandjes of cd’s en draaide ze grijs. Je herinnerde je precies waar je was toen je je eerste album kocht of dat ene favoriete nummer voor het eerst hoorde op de radio. Er zat een soort magie in de muziek van toen, een vreugde die we nu niet meer op dezelfde manier ervaren.
Samen luisteren, samen genieten
Muziek was meer dan een persoonlijke ervaring; het bracht mensen samen. Soms was het zo simpel als samen luisteren naar de radio of dansen in de woonkamer op je favoriete nummers. Je had geen groots evenement nodig om te genieten van muziek. Het ging om de momenten die je deelde, om die spontane connecties. Tegenwoordig lijkt muziek vaker een achtergrondgeluid, iets wat je multitaskend opzet terwijl je met andere dingen bezig bent.
Minder haast, meer rust
Het leven voelde in de jaren ’90 ook minder gehaast. Er waren minder verplichtingen en verwachtingen, en de wereld leek langzamer te draaien. Je kon zonder schuldgevoel een middag doorbrengen met nietsdoen, gewoon genieten van het moment. Nu is het alsof we constant ‘aan’ moeten staan – bereikbaar, productief en altijd bezig. Dat gebrek aan rust maakt dat ik soms terugverlang naar een tijd waarin het leven simpeler was.
De waarde van offline zijn
Die rust vond je ook in het gebrek aan constante connectiviteit. Geen smartphones, geen sociale media die je dag opslokten. Als je met iemand wilde praten, belde je hen op de vaste lijn of sprak je af om elkaar te zien. En als je niet thuis was? Dan moest het maar even wachten. Dat gaf een vrijheid die nu moeilijk te beschrijven is.
Herinneringen die blijven inspireren
Mijn herinneringen aan de jaren ’90 zijn gevuld met momenten van oprechte vreugde en verbinding. Het zijn die kleine dingen die blijven hangen: de gesprekken met vrienden op de bank, de avonden met cassettebandjes en chips, en het gevoel dat de wereld overzichtelijk was. Het is geen perfecte tijd, dat weet ik wel, maar het was een tijd waarin we misschien wat meer oog hadden voor elkaar.
Een les voor nu
Soms vraag ik me af of we niet iets van die eenvoud terug zouden kunnen halen in ons huidige leven. Elkaar groeten op straat, opstaan voor een ander in de bus, écht luisteren naar de mensen om ons heen – het zijn zulke kleine gebaren, maar ze kunnen zoveel verschil maken. Het voelt ouderwets, misschien zelfs naïef, maar ik geloof dat we als samenleving gelukkiger zouden zijn als we wat meer aandacht hadden voor elkaar.
Een stap terug om vooruit te gaan
Wat als we een stap terug zouden doen? Wat als we weer zouden leren om gewoon aanwezig te zijn, zonder afleiding? Misschien vinden we dan opnieuw die warmte en verbondenheid die we in de jaren ’90 als vanzelfsprekend ervoeren. Het hoeft niet perfect te zijn, maar een beetje meer vriendelijkheid, wat meer rust, dat zou de wereld een stuk mooier maken.
Het verleden als inspiratie
De jaren ’90 zullen nooit terugkomen, maar de herinneringen eraan blijven een bron van inspiratie. Het herinnert me eraan hoe belangrijk het is om écht contact te maken met anderen en om momenten van rust en eenvoud te koesteren. Misschien kunnen we niet terug naar die tijd, maar we kunnen wel de lessen ervan meenemen naar het nu. Want uiteindelijk draait het leven om verbinding – met anderen én met jezelf.
