Als moeder van drie jonge kinderen voel ik me vaak overweldigd. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van Finn (9), Thomas (6) en Marlijn (5). Maar soms… soms kan ik ze gewoon niet uitstaan. Het is niet dat ik ze niet wil zien of horen, maar ze vragen zoveel van me. Soms lijkt het alsof mijn hele bestaan alleen maar draait om hen.
Het constante “mama”
Mijn dagen zijn druk. Ik werk drie ochtenden per week, maar de rest van mijn tijd ben ik thuis bij de kinderen. Mijn man Dennis werkt fulltime en doet wat hij kan, maar uiteindelijk ligt het grootste deel van de zorg op mijn schouders. En met kinderen van deze leeftijden voelt het alsof er altijd wel iemand iets nodig heeft.
“Ik hoor wel 300 keer per dag ‘mama’. Soms kan ik dat woord gewoon niet meer horen!”
Zelfs als ik probeer een moment voor mezelf te nemen – een kopje koffie drinken of even zitten – lijkt het onmogelijk. Er is altijd iemand die mijn aandacht nodig heeft, die aan mijn mouw trekt of “mama” roept. Het is alsof er nooit een pauze is.
Verstoppen voor een beetje rust
Daarom heb ik manieren gevonden om mezelf wat ruimte te geven. Soms sluit ik mezelf op in de badkamer of trek ik me even terug in de slaapkamer. Het klinkt misschien sneu, maar die paar minuten in stilte helpen me enorm.
“Ik heb af en toe 10 minuten voor mezelf nodig, dus verstop ik me in huis.”
Die tien minuten geven me net genoeg ademruimte om weer door te kunnen. Maar ik vraag me soms af: is dit normaal? Doen andere moeders dit ook? Of ben ik de enige die af en toe wegsluipt om even alleen te zijn? Het voelt soms alsof ik tekortschiet als moeder, alsof ik het niet helemaal aankan. Maar aan de andere kant denk ik: iedereen heeft toch tijd voor zichzelf nodig?
De twijfel over openheid
Ik vraag me af of ik dit met Dennis moet bespreken. Hij ziet mij als de rots in de branding van ons gezin, degene die alles draaiende houdt. Maar wat als hij me niet begrijpt? Wat als hij denkt dat ik ondankbaar ben of me aanstel? Die gedachte houdt me tegen. Tegelijkertijd vraag ik me af of het niet beter is om eerlijk te zijn. Misschien begrijpt hij het wel en kan hij me helpen, al is het maar een beetje.
Het gevoel van tekortschieten
Soms voelt het alsof ik mezelf aan het verliezen ben in de eindeloze chaos en het constante geroep om “mama.” Ik weet dat het erbij hoort, dat het moederschap intens en allesomvattend kan zijn. Maar toch blijft die twijfel knagen: doe ik het wel goed? Ben ik wel genoeg voor mijn kinderen, voor Dennis, en voor mezelf?
De kracht van een moment voor jezelf
Voor nu houd ik vast aan mijn kleine momentjes van rust. Die tien minuten achter een gesloten deur voelen als een reddingslijn, iets om me vast te houden in de drukte van de dag. Misschien is dat voorlopig genoeg. Of misschien is het tijd om met Dennis te praten en te hopen dat hij me begrijpt.
Want uiteindelijk draait het niet om perfectie. Het moederschap is zwaar, en het is oké om dat toe te geven. Misschien is het delen van die gevoelens met de mensen die het dichtst bij me staan wel de eerste stap naar een betere balans. En tot die tijd? Blijf ik mezelf af en toe verstoppen, al is het maar voor een paar minuten, om weer op adem te komen.
