Elke decembermaand voelt hetzelfde voor mij: een tijd waarin ik overal buitensta. Terwijl anderen plannen maken voor uitgebreide diners, gezellige familiefeesten en romantische avonden, merk ik dat er voor mij, als single, nauwelijks plek is. De feestdagen, die draaien om samen zijn, laten mij vooral de leegte voelen.
Ik ben Jack, 36 jaar, en ik ben al een paar jaar vrijgezel. Hoewel ik mijn single-leven over het algemeen prima vind, wordt het tijdens de feestdagen een stuk zwaarder. Iedereen om me heen lijkt druk met verplichtingen en tradities, en ik blijf achter met een lege agenda. Familieleden die me vroeger automatisch uitnodigden voor het kerstdiner, hebben nu hun eigen drukke schema’s. Vrienden die vroeger spontaan iets planden, vieren nu kerst met hun partner en kinderen. En ik? Ik ben nergens echt welkom.
Het zijn geen directe afwijzingen, maar juist de subtiele woorden die steken. “Misschien volgend jaar,” zeggen ze, of: “Sorry, we zitten al vol!” Het voelt alsof mijn status als single me automatisch diskwalificeert voor een plek aan de tafel. En hoewel ik het iedereen gun om de feestdagen op hun eigen manier te vieren, voel ik me steeds meer een buitenstaander. Alsof de feestdagen voor iedereen zijn, behalve voor mij.
Ik probeer de moed erin te houden en maak plannen om het mezelf wat gezelliger te maken. Ik zet een kerstfilm op, steek wat kaarsen aan, en maak een uitgebreide maaltijd voor één. Maar hoe vaak kun je tegen jezelf zeggen dat alleen zijn tijdens de feestdagen niet uitmaakt? Hoe vaak kun je je eigen beste vriend zijn zonder dat het een leegte achterlaat?
Wat ik misschien het meest mis, is het gevoel van verbinding. Kerst zou toch moeten draaien om samen zijn en het vieren van de mensen om je heen? Maar voor mij benadrukken de feestdagen juist wat ik niet heb. Geen partner om samen iets bijzonders mee te doen, geen vrienden of familie die automatisch aan me denken bij hun plannen. Het lijkt alsof iedereen al een vast groepje heeft, en ik ben nergens echt een onderdeel van.
De pijn zit niet alleen in het alleen zijn, maar ook in de kleine herinneringen aan vroeger. Ik denk terug aan kerstdiners waarbij ik gezellig aanschoof bij mijn ouders of broers en zussen. Ik denk aan spontane feestjes met vrienden waar we tot laat in de avond bleven kletsen. Die tijden zijn veranderd, en hoewel ik dat begrijp, blijft het moeilijk om die leegte op te vullen.
Ik hoop dat mensen zich bewuster worden van wat het betekent om single te zijn tijdens de feestdagen. Een simpele uitnodiging kan al een groot verschil maken. Het gaat niet eens altijd om het daadwerkelijk meedoen, maar om het gevoel dat iemand aan je denkt. Een berichtje of een telefoontje kan al een klein stukje warmte toevoegen aan dagen die anders eenzaam aanvoelen.
Voor nu blijf ik hopen dat er een december komt waarin ik me niet meer een buitenstaander voel. Waarin ik niet meer hoef te bedenken hoe ik de dagen alleen doorbreng, maar gewoon deel mag uitmaken van iets. Misschien verandert mijn situatie, of misschien leren mensen wat meer oog te hebben voor degenen die niet in hun kringetje passen. Tot die tijd blijf ik mijn best doen om de dagen zo goed mogelijk door te komen.
Het is niet makkelijk om dit gevoel hardop te delen, maar ik weet dat ik niet de enige ben. Voor wie dit herkent: je bent niet alleen. En voor wie wel omringd is door familie en vrienden: vergeet niet af en toe aan iemand te denken die misschien net dat beetje extra aandacht kan gebruiken. Soms is een klein gebaar al genoeg om de feestdagen voor iemand te veranderen.
