Mijn man en ik werken beiden fulltime, en na een drukke werkdag wil ik iets snel kunnen klaarmaken. Zodra de kinderen thuiskomen, hebben ze honger en begint het gezeur. Een kant-en-klaarmaaltijd die binnen tien minuten op tafel staat, biedt dan een uitkomst. Elke keer voel ik me even slecht, maar ik blijf mezelf voorhouden dat dit op dit moment het beste is wat ik kan doen.
Iedereen lijkt wel een mening te hebben over mijn situatie. “Waarom kook je niet in het weekend en vries je het in?” hoor ik vaak. Het klinkt logisch en ik heb het geprobeerd, maar het werkt voor mij gewoon niet. In het weekend wil ik juist tijd doorbrengen met mijn kinderen, leuke dingen doen, of zelf even ontspannen. Het idee om dan uren in de keuken te staan, voelt alsof ik mezelf alleen maar meer over de kop werk.
Er wordt ook vaak gezegd dat ik mijn prioriteiten anders moet stellen en meer tijd aan gezonde maaltijden zou moeten besteden. Natuurlijk zijn mijn kinderen dat waard, maar op dit moment voelt het alsof ik al mijn energie gebruik om de balans te houden tussen werk, thuis en alles wat daarbuiten gebeurt. Het is een constante race tegen de klok – van werk naar school, naar de sportclub en dan weer naar huis, waar ik ze op tijd in bed probeer te krijgen voor een nieuwe dag.
Soms probeer ik mezelf gerust te stellen: “Die kant-en-klaarmaaltijden bevatten ook groenten.” Maar ik weet ook dat ze vaak te veel zout en suiker bevatten. Het idee dat ik elke avond een verse maaltijd zou moeten maken, bezorgt me vooral stress. Het voelt alsof ik tekortschiet, wat ik ook doe.
Er zijn momenten dat ik me schaam, bijvoorbeeld wanneer ik andere moeders op school zie die zorgvuldig bereide lunches voor hun kinderen hebben. Dan voel ik een steek van jaloezie en schuld. Maar ik herinner mezelf eraan dat elke ouder zijn eigen uitdagingen heeft. Misschien zet ik geen perfecte maaltijd op tafel, maar ik ben er wel op andere manieren voor mijn kinderen. Ik help ze met huiswerk, ondersteun ze op moeilijke dagen en ben er bij hun sportwedstrijden.
Regelmatig vraag ik me af of ik ooit een andere keuze zal kunnen maken. Misschien verandert het als de kinderen ouder worden en ze zelf kunnen helpen in de keuken, of misschien vind ik op een dag een betere balans tussen werk en koken. Voor nu is dit echter de manier waarop ik ervoor zorg dat we samen de dag doorkomen.
Ik ben me ervan bewust dat het geen perfecte oplossing is en dat velen het anders zouden aanpakken. Maar ik probeer het beste te doen met de tijd en energie die ik heb. Soms voelt het alsof ik compromissen sluit, maar soms is dat alles wat je kunt doen. Mijn kinderen lijken tevreden met hun maaltijden en begrijpen dat ik mijn best doe, ook al is het niet altijd de meest voedzame keuze.
Ik wil dat mijn kinderen gelukkig zijn, en ik zelf ook. Ook al betekent dat af en toe een kant-en-klaarmaaltijd opwarmen in plaats van verse groenten te snijden. Misschien denk ik er op een dag anders over, maar voor nu is dit de realiteit van ons leven.
