Sommige momenten uit je jeugd staan voor altijd in je geheugen gegrift. Niet omdat ze zo groots waren, maar juist omdat ze toen zó spannend aanvoelden. Dingen die je nu met een glimlach als ‘klein’ of ‘gewoon’ zou bestempelen, waren vroeger mijlpalen. Als kind in de jaren ’60, ’70 of begin ’80 voelde je je ineens groot, stoer of juist een beetje zenuwachtig. En eerlijk is eerlijk: het waren vaak precies die momenten die je het meest zijn bijgebleven.
Voor het eerst alleen naar school fietsen
Het is bijna niet voor te stellen, maar er was een dag waarop je voor het eerst zónder begeleiding op de fiets stapte richting school. Geen ouders die naast je reden, geen grote broer of zus om je te beschermen. Alleen jij, je fiets, en die lange straat die ineens veel groter leek dan normaal. Je keek extra goed bij elke kruising, hield je stuur stijf vast, en keek voortdurend om je heen. En als je dan heelhuids aankwam, voelde je je alsof je de wereld had overwonnen.
Op kamp zonder je ouders
Schoolkamp of kamp met de club: het klonk vooraf als een feest, maar als het moment daar was, kneep je ’m stiekem toch een beetje. Tassen inpakken, slaapzak oprollen en dan op weg in een bus vol kinderen die óók deden alsof ze niet zenuwachtig waren. Je sliep in een slaapzaal of tent, je at wat de leiding had gekookt en je deed spellen die je nog nooit eerder had gespeeld. En dat allemaal zonder vader of moeder in de buurt. Spannend? Ja. Maar wat voelde je je stoer toen je weer thuiskwam.
Je eerste gulden zakgeld
Een gulden. Of misschien zelfs maar een kwartje. Maar wát een bedrag was dat toen! Het moment waarop je voor het eerst zelf geld kreeg – en vooral: zelf mocht bepalen wat je ermee deed – was groots. Ging je naar de snoepwinkel? Spaarde je het op? Kocht je een postzegel voor je plakboek of een kaartje voor de kermis? Het voelde als verantwoordelijkheid. En als vrijheid. En als je hem kwijtraakte? Dan was de wereld even voorbij.
Zelf naar de winkel
Een boodschap doen voor je moeder – op je eigen fietsje naar de kruidenier of bakker, met een briefje in je hand en wat muntgeld in je jaszak. Je oefende het zinnetje in je hoofd: “Een halfje bruin, alstublieft.” En als je het eenmaal durfde en terugkwam met wisselgeld én een complimentje van de bakker, was je dag gemaakt.
Bellen met de vaste telefoon
De eerste keer dat je zelf iemand moest opbellen – op de grote draaischijftelefoon in de gang – was een avontuur op zich. Je draaide de cijfers langzaam, in de hoop geen fout nummer te draaien. En als iemand opnam, riep je keurig: “Met [je naam], mag ik [vriend(in)] even spreken?” Het voelde volwassen, en een beetje spannend. En als de lijn bezet was? Dan moest je gewoon wachten.
Alleen een brief posten
Ja, zelfs dat was spannend. De brief naar oma zelf op de bus doen. De brief zorgvuldig dichtgeplakt, postzegel erop, en dan helemaal alleen naar de brievenbus lopen. Je keek nog een keer goed of hij écht in de goede gleuf ging, en liep dan trots terug naar huis.
Naar de bibliotheek met je eigen pasje
Voor veel kinderen was het bibliotheekpasje een soort sleutel tot een andere wereld. Helemaal alleen naar de bieb, een boek kiezen, het op de toonbank leggen en het zélf uitlenen. Een piepkleine handeling, maar het voelde alsof je serieus genomen werd. En dat was goud waard.
De kracht van die eerste keren
Wat deze momenten zo bijzonder maakte, was dat ze je lieten groeien. Niet in centimeters, maar in zelfvertrouwen. Het waren overgangen van kind naar ‘bijna groot’, zonder dat je het echt doorhad. Je leerde verantwoordelijkheid, zelf keuzes maken en even op eigen benen staan – al was het maar voor een minuut of vijf.
Nu lijken ze zo gewoon
Tegenwoordig fietsen kinderen als vanzelf naar school, geven ze zakgeld uit met een pinpas en chatten ze met de juf via een app. Maar voor wie opgroeide zonder schermen, zonder GPS en zonder ouders die alles konden volgen, waren die eerste keren écht een avontuur.
Herinner jij je jouw eerste keer nog?
Wat was het moment waarop jij je voor het eerst écht groot voelde als kind? Was het op de fiets naar school, bij de kassa van de winkel, of toen je jouw eigen stripboek kocht van je spaargeld? Deel jouw herinnering in de reacties – en neem ons mee terug naar dat ene moment waarop jij ineens een stukje groter werd.
