Het moment dat Corinne en ik besloten te verhuizen naar Spanje was geen spontane beslissing. Al ons hele leven zijn we echte levensgenieters, maar ook harde werkers geweest. Na al die jaren ploeteren en sparen, komt eindelijk het moment om binnenkort met pensioen te gaan, en we willen echt genieten van de tijd die we nog hebben. Toch voelt het de laatste jaren alsof we in een nieuwe baan zijn beland, zonder salaris, maar met de verantwoordelijkheid van de zorg voor onze zeven kleinkinderen.
Met drie geweldige kinderen – Sandra (42), Mark (39), en Lisa (37) – is ons leven gezegend, maar de afgelopen jaren zijn hun verwachtingen van ons als grootouders behoorlijk gestegen. Elk van hen heeft kinderen, en bij elkaar opgeteld betekent dit dat we opa en oma zijn van zeven kleinkinderen. We wisselen elke week af in het oppassen op Tom (9), Femke (7), Luca (6), Emma (5), Finn (4), Isa (3), en kleine Max (1). Van maandag tot en met vrijdag is er altijd wel een van de kleinkinderen die bij ons wordt afgezet.
Begrijp me niet verkeerd; onze liefde voor onze kleinkinderen is enorm. Toch is de constante zorg soms zwaar, en op een leeftijd waarin we dachten dat we eindelijk wat rustiger aan zouden doen, voelt het als een fulltime baan.
De verwachtingen van onze kinderen
Onze kinderen hebben hun verwachtingen nooit expliciet uitgesproken, maar het is overduidelijk dat ze op ons rekenen. Ze hebben het druk met hun werk, en het is natuurlijk voordeliger als opa en oma op de kleintjes letten in plaats van te investeren in dure kinderopvang. En dat snappen we. Wij combineerden vroeger ook werk met de zorg voor onze kinderen, maar nooit hadden we verwacht dat we op onze oude dag weer in een dergelijke situatie zouden belanden.
Regelmatig probeerden Corinne en ik dit bespreekbaar te maken. Maar elke keer dat we probeerden een stap terug te nemen, kwamen de reacties zoals: “Jullie zijn toch thuis?” of “De kinderen zijn dol op jullie.” En hoewel die liefde wederzijds is, betekent het niet dat we altijd klaar kunnen staan.
Onze droom: Spanje
Na veel nadenken en praten besloten we dat het tijd was voor verandering. Het is belangrijk voor ons om van onze pensioenjaren te genieten, zonder de dagelijkse verantwoordelijkheden die oppassen met zich meebrengt.
De oplossing werd steeds duidelijker: emigreren naar Spanje, een land dat we al jaren bewonderen en waar we altijd al van droomden. We vonden een knus huisje in Andalusië, waar we kunnen genieten van zon, rust, en de vrijheid die we onszelf altijd hadden beloofd.
Reacties van onze kinderen
Toen we onze kinderen vertelden over onze plannen, reageerden zij geschokt. Sandra en Lisa waren teleurgesteld en voelden zich bijna verraden: “Hoe kunnen jullie dit doen?” vroegen ze verontwaardigd. Mark bleef stil, maar het was duidelijk dat hij ook niet helemaal tevreden was. Toch bleven we bij onze beslissing. Het is nu onze tijd om van het leven te genieten, zonder de verplichting van oppassen.
Het verlangen naar vrijheid
Onze emigratie betekent niet dat we onze kleinkinderen niet meer willen zien. In tegendeel, we hopen juist dat ze ons in Spanje komen opzoeken en met ons mee genieten. Maar we verlangen ook naar onze vrijheid, zonder de verplichting om er constant te zijn als oppas, zowel letterlijk als figuurlijk.
Een nieuw hoofdstuk in Spanje
We willen nu ons eigen leven vormgeven, en Spanje lijkt ons de perfecte plek om dat te doen. Het voelt als een nieuw hoofdstuk, een waarin wij de hoofdrol spelen en eindelijk de rust en vrijheid ervaren waar we zo lang naar hebben uitgekeken.
