Iedereen die opgroeide in de jaren ’70 of ’80 kent het gevoel: je hebt een muntje in je hand – misschien een stuiver, een dubbeltje of een kwartje – en je rent ermee naar die ene felgekleurde automaat. Je weet al precies wat je gaat doen, maar de spanning blijft. Je stopt het muntje erin, draait aan het metalen hendeltje, hoort krrr-krrr-klonk en dan… rolt er iets magisch naar buiten. Natuurlijk hebben we het over de kauwgomballenautomaat – hét symbool van klein geluk in je kindertijd.
De kauwgomballenautomaat hing vaak aan de muur van de snackbar, supermarkt of fietsenwinkel. Hij was rood, blauw of geel, met een doorzichtige bol waarin tientallen felgekleurde kauwgomballen lagen te wachten. Je wist nooit welke kleur je zou krijgen, en soms – met een beetje geluk – kreeg je er zelfs twee. Dat moment, dat draaien en wachten, voelde als een klein avontuur dat je met één muntje kon beleven.
Meer dan alleen kauwgom
Sommige automaten waren nóg leuker, want daar kwamen kleine verrassingen uit. Plastic balletjes met speelgoed erin, een ringetje, een neptattoo of zelfs een mini-stuiterbal. Het was een beetje zoals een surprise-ei, maar dan zonder chocola – en met veel meer spanning. Je wist niet wat je kreeg, en juist dat maakte het zo leuk.
Altijd op de juiste plek
Je wist precies waar de beste automaten hingen in jouw buurt. Soms stonden ze net iets te hoog, waardoor je op je tenen moest staan of een duwtje kreeg van je broer of zus. Maar dat maakte het moment dat je zelf kon draaien alleen maar bijzonderder. En als er iets uit kwam, voelde je je even de koning van de stoep.
De smaak van geluk
Laten we eerlijk zijn: de kauwgom zelf was taai, mierzoet en verloor na drie minuten zijn smaak. Maar dat boeide niemand. Het draaide om het krijgen, het moment van openen, de verrassing. Het ging niet om perfectie – het ging om het plezier.
Een kwartje dat je dag goedmaakte
In een tijd waarin kinderen nog met een gulden per week zakgeld blij waren, was een kwartje uitgeven aan een kauwgombal een bewuste keuze. Het was een traktatie voor jezelf. Soms kreeg je het van je opa, soms van je moeder “als je lief was geweest”, en soms spaarde je er zelf voor.
Delen of… toch niet
Als je geluk had en twee ballen kreeg, begon de onderhandeling. De een wilde blauw, de ander groen. En als je iets kreeg wat je al had? Dan ruilde je. Of niet. Want soms wilde je je schat gewoon houden – dat snapte je klasgenoot dan ook wel.
Sommige automaten deden het nooit
Iedere buurt had ook een ‘beruchte’ automaat: eentje die je muntje inslikte maar niets gaf. Dan stond je daar, teleurgesteld en boos. En toch, bij het volgende bezoek probeerde je het weer. Want je wist: soms kwam er dan ineens alsnog een balletje uit.
Waar zijn ze gebleven?
De meeste van die automaten zijn nu verdwenen. En als je er al eentje ziet, hangt hij leeg of kapot aan een vergeten gevel. Dat maakt het gemis alleen maar groter, want het waren de kleine dingen die je dag toen maakten.
Eén muntje, eindeloos plezier
De kauwgomballenautomaat was simpel, goedkoop en briljant. Het draaide allemaal om verwachting, verrassing en het gevoel van geluk dat je zélf had verdiend. Eén kwartje – en de wereld stond even stil.
Herken jij dit nog?
Weet jij nog waar jouw favoriete automaat hing? Welke kleur je altijd hoopte te krijgen? Of wat voor grappigs er eens uit kwam? Deel je herinnering met ons – en neem ons mee terug naar die tijd van muntjes, kleuren en kindergeluk. 🍬🟡🔴💛
