Naar het ziekenhuis gaan
Deze keer was het te veel. Ze keek haar moeder aan en zei: “We moeten gaan. Er is echt iets mis met mijn lichaam en de krampen moeten weg”. Terwijl ze zich klaarmaakte om het huis te verlaten, gingen de krampen over en Ally voelde zich weer goed. Ze vertelde haar moeder dat ze OK was en dat ze niet hoefden te gaan. Echter, slechts een minuut later, kwamen de krampen terug. “Ik wist dat we er nu echt heen moesten als ik het wilde overleven. Ik voelde diep van binnen dat ik moest gaan voordat me iets vreselijks zou overkomen…”
Een verschrikkelijke reis
Ally was bang. Ze had zoveel pijn en had geen idee wat er aan de hand was. Ze zei: “Ik dacht echt dat ik dood zou gaan.” Ally trok snel een joggingbroek aan en stapte in de auto – hoewel ze meerdere keren moest stoppen om door de krampen heen te komen voordat ze eindelijk de auto haalde. De rit naar het ziekenhuis voelde als de langzaamste en slechtste autorit ooit. “Ik zat op de passagiersstoel van mijn vaders kleine Mustang, met één hand op het dak van de auto en de andere op het raam, gillend van de pijn terwijl mijn moeder kalm bleef en bleef rijden.” Toen ze eindelijk bij de eerste hulp aankwamen, sprong ze uit de auto.
Schreeuwend van de pijn
Ally rende door de deuren naar de incheckbalie. Ze probeerde wanhopig al schreeuwend haar naam op het incheckformulier te schrijven. “De dame aan de balie vroeg me wat mijn symptomen waren, terwijl ik mijn best deed om niet zo hard mogelijk te schreeuwen. Deze ER was erg stil totdat ik binnenkwam en ik weet zeker dat ik iedereen liet schrikken die daar stond te wachten om opgehaald te worden.” Ally ging toen in de hoek zitten, ver weg van iedereen, gillend toen haar moeder na het parkeren door de deuren liep. Gelukkig hoefde Ally niet lang te wachten voor ze aan de beurt was.
Bloedonderzoek
“Ze verzorgden me meteen waar iedereen bij was, want er was duidelijk iets ergs met me aan de hand. Ik herinner me dat de verpleegster me vasthield en me terug naar de kamer hielp toen ik weer krampen kreeg. Ze liet me op het bed zitten en stelde alle basisvragen die ze stellen als je naar het ziekenhuis gaat. Toen nam ze mijn vitale functies op. Mijn bloeddruk was, natuurlijk, overdreven. Op hetzelfde moment besloten ze wat bloedtesten te doen.” Ally wachtte zenuwachtig op de resultaten.
Negatieve testuitslag
“Ze brachten me aan het infuus en gaven me morfine, voor de pijn, wat me natuurlijk niet verlichtte. Ze gaven me ook magnesiumsulfaat om te voorkomen dat ik stuiptrekkingen zou krijgen.” Op dat moment begon ze symptomen van weeën te vertonen, maar ze vertelde hen dat ze al een zwangerschapstest had gedaan en die was negatief. Tenslotte zag Ally er niet zwanger uit, dus de verpleegsters twijfelden niet aan haar. De verpleegkundigen bleven tests uitvoeren en haar onderzoeken, maar ze konden niet begrijpen wat er aan de hand was. Toen vroeg de verpleegster aan Ally’s moeder om haar “krampen” bij te houden. Lees verder op de volgende pagina
