Twee dagen geleden werd ik moeder van een prachtig meisje. Mijn man en ik zijn drie jaar getrouwd, maar recent is onze relatie onder druk komen te staan.
Het is nauwelijks te bevatten dat je net uit het ziekenhuis komt, nog steeds pijn hebt van de bevalling en dan geconfronteerd wordt met zulke onverwachte eisen.
Na de bevalling veranderde mijn man op een manier die ik nooit eerder had meegemaakt. Hij kwam de kinderkamer binnen en stelde een enorme eis: ik moest een uitgebreide maaltijd bereiden voor zijn ouders die op bezoek kwamen.
Het ging om aardappelen, brisket, wortels, puree en zelfs een dessert. Ik was compleet verbijsterd door deze eis. Toen ik aangaf dat ik niet in staat was om dit te doen, reageerde hij boos en noemde me lui, met de opmerking dat ik nu wel genoeg had gerust.
Zijn ouders arriveerden en mijn man bleef me constant sms’en over het eten, vragend wanneer het klaar zou zijn. Ik was nog steeds aan het herstellen van de bevalling en had nauwelijks mijn bed verlaten. Zijn ongeduld en eisen maakten het voor mij extra moeilijk om me op mijn gemak te voelen en mijn herstel te bevorderen.
Toen ik uiteindelijk naar beneden ging om iets te eten, werden mijn man en zijn ouders mij met boze blikken ontvangen. Dit was de druppel voor mij.
Ik draaide me om en liet mijn frustratie merken. “Hoe kunnen jullie verwachten dat ik twee dagen na mijn bevalling een uitgebreide maaltijd serveer?
Jullie moeten begrijpen hoe zwaar het is om voor een pasgeborene te zorgen. Ik bloed nog steeds, heb een grote wond en jullie willen dat ik ga koken. Jullie zijn verschrikkelijke schoonouders en grootouders,” zei ik.
Ze waren duidelijk geschokt door mijn woorden. Mijn schoonmoeder begon zich te verontschuldigen, maar ik was te overstuur om haar excuses te accepteren.
Mijn man keek me met woede aan. Ik vertelde hem dat hij normaal moest doen voordat ik naar boven ging om mijn spullen en die van onze baby te pakken. Ik had het gevoel dat ik niet langer kon blijven in een omgeving waar mijn welzijn en herstel niet gerespecteerd werden.
Momenteel verblijf ik bij mijn moeder, waar ik in alle rust kan herstellen. Mijn man is boos omdat ik mijn grenzen heb gesteld, maar ik weiger als voetveeg behandeld te worden en wil mijn dochter niet opvoeden in een omgeving waar mijn behoeften en die van mijn baby niet serieus worden genomen.
Het is belangrijk om in een ondersteunende en begripvolle omgeving te zijn, vooral na zo’n ingrijpende gebeurtenis als de bevalling.
Bron: Mama’s & Oma’s
