Emile Ratelband maakt een van de moeilijkste periodes in zijn leven door. Zijn zoontje, het kind dat hij vol verwachting in Thailand verwachtte, is kort voor de bevalling overleden. De zelfbenoemde positiviteitsgoeroe vond daar een vrouw die zijn tiende kind wilde dragen, maar het noodlot sloeg toe in de laatste fase van de zwangerschap.
Twijfels over het medisch advies
Volgens Ratelband was de moeder van zijn kind half februari uitgerekend. De artsen vonden de baby echter te klein om geboren te worden en besloten de keizersnee, die in Thailand een standaardprocedure is, met een week uit te stellen. “Ze zeiden dat ons kindje nog niet groot genoeg was en dat we beter even konden wachten,” vertelt hij aan Story.
Toen de week verstreken was, bleek het kindje nog steeds aan de kleine kant. De artsen beslisten daarom dat de keizersnee op 7 maart zou plaatsvinden, de uiterste grens van de zwangerschap. “Dan zou ze 43 weken zwanger zijn, langer konden we niet wachten,” aldus Ratelband.
Onverwachte tragedie
Net voordat de keizersnee zou plaatsvinden, merkte de moeder van het kind dat er iets niet klopte. Ze voelde geen beweging meer en ging direct naar het ziekenhuis. Daar werd hun ergste nachtmerrie werkelijkheid: op de echo was te zien dat het kindje was overleden.
Voor Ratelband en de moeder van het kind kwam het nieuws als een mokerslag. “Sinds dat moment zitten we vol schuldgevoel,” zegt hij. “Hadden we wel naar die arts moeten luisteren? Wat als ons kindje toch eerder met een keizersnee was geboren? Had hij dan wel een kans gehad? We weten het niet. Nog niet.”
Traumatische ervaring
Een dag later werd het kindje alsnog met een keizersnee gehaald, een ervaring die Ratelband als bijzonder zwaar omschrijft. “Vooral voor mijn goede vriendin, die ons zoontje negen maanden heeft gedragen,” zegt hij. De baby, die de naam Gustave had gekregen, woog na 43 weken zwangerschap slechts zes pond.
Hoewel het verdriet enorm is, willen Ratelband en de moeder van Gustave weten wat er precies is gebeurd. “De artsen boden zelf aan om een autopsie te doen,” legt hij uit. “Zijn er fouten gemaakt? Of was het gewoon de natuur? Op die vragen willen we antwoorden.”
Onverwerkt verdriet en onzekerheid
Ratelband, die eerder openlijk sprak over zijn wens om nog een kind te krijgen, worstelt nu met het enorme verlies. De onzekerheid over wat er precies is misgegaan en of het overlijden voorkomen had kunnen worden, blijft knagen. “Dit is een tragedie die we nog moeten verwerken. Het doet pijn om niet te weten of ons kindje gered had kunnen worden als er eerder was ingegrepen.”
Voorlopig blijft de vraag onbeantwoord en zal de autopsie moeten uitwijzen of er sprake was van een medische fout of dat de natuur op een wrede manier haar werk heeft gedaan. Eén ding is zeker: het verlies van zijn zoontje heeft een diepe indruk op hem achtergelaten.
