Voor de buitenwereld lijkt Stanley Thornton een gewone man van 31. Maar zijn grootste plezier haalt hij niet uit een hobby of carrière – het komt van iets dat velen als ongewoon beschouwen: leven als een baby. Met een luier, flesje en fopspeen keert hij dagelijks terug naar een wereld van onschuld en geborgenheid.
Screenshot
De wieg van zijn obsessie
Thornton’s fascinatie met babygedrag begon op zijn 13e. Niet uit een opwelling, maar door noodzaak. “Ik begon met bedplassen,” vertelt hij. “Ik droeg luiers zodat ik de lakens niet telkens hoefde te verschonen.” Wat begon als een praktische oplossing, veranderde al snel in een bron van comfort. “Het gaf me dat kinderlijke gevoel terug. Toen besloot ik verder te gaan: een flesje, een fopspeen… en ik vond het heerlijk. Het voelde veilig.”
Vandaag de dag heeft Thornton zelfs een eigen ‘kinderbed’: een tweepersoonsbed omgebouwd tot een wieg, compleet met vier hekken eromheen. Zijn slaapkamer is een plek waar volwassen zorgen even verdwijnen.
Een ‘moederfiguur’ uit cyberspace
Stanley is niet alleen in zijn leefwereld. Online vond hij andere mensen die zich herkennen in deze levensstijl. Via internet ontmoette hij zijn “mommy”: een vrouw die het heerlijk vindt om hem te verzorgen, te voeden en bij te staan. Haar naam is Pam, en ze is inmiddels een vast onderdeel van zijn leven.
“In 2002 ben ik bij haar ingetrokken,” zegt hij. “Ze had twee miskramen gehad. Voor haar was het mooi om weer voor iemand te zorgen. Het was meer dan een rollenspel – ze was echt als een tweede moeder voor me.”
Een veilige wereld na een moeilijke jeugd
Thornton’s gedrag is geen losstaand verschijnsel. Achter zijn behoefte aan regressie schuilt een pijnlijk verleden. Hij werd mishandeld als kind, en na de scheiding van zijn ouders woonde hij bij zijn vader, die nauwelijks thuis was. “Ze kwamen er pas achter toen ik 21 was,” zegt hij over zijn baby-gedrag en bedplassen. “Het was niet zo moeilijk om geheim te houden.”
Toen hij twintig was, kreeg hij een zenuwinzinking. De diagnose: posttraumatische stressstoornis (PTSS). Sindsdien zit hij in een uitkering en ziet hij wekelijks een counselor. Die gelooft dat Thornton’s babygedrag een “gezond copingmechanisme” is om met zijn verleden om te gaan.
Geen seksuele drijfveer
Hoewel sommigen ‘adult baby play’ linken aan fetisjgedrag, benadrukt Thornton dat zijn motivatie niet seksueel is. “Voor mij draait het om comfort,” legt hij uit. “Sommige mensen vinden het seksueel, maar dat bederft de onschuld ervan. Dat vind ik jammer.”
Zijn gedrag wordt in de psychiatrie omschreven als parafilische infantilisme, een zeldzame aandoening die valt binnen de obsessief-compulsieve stoornissen. Volgens studies van het National Institutes of Health komt het vooral voor bij mannen en kan het samenhangen met stemmings- of persoonlijkheidsstoornissen.
Toch vindt Thornton dat er niets mis is met zijn levensstijl. “Ik doe geen drugs, drink geen alcohol, en ik doe niemand kwaad. Het is een paar uurtjes per dag, daarna ga ik gewoon verder met mijn normale leven.”
In de openbaarheid dankzij televisie
Stanley’s bijzondere levensstijl bleef jarenlang verborgen, tot hij besloot mee te werken aan de TLC-serie My Crazy Obsession. Zijn aflevering werd uitgezonden naast portretten van mensen met honderden Cabbage Patch-poppen of een fetisj voor vliegtuigmateriaal.
“Ik wist dat het niet voor iedereen begrijpelijk zou zijn,” zegt hij. “Maar dit ben ik. En het helpt me.”
Een wereld waarin hij zichzelf mag zijn
Soms nam Stanley zijn flesje mee naar het park, waar hij op een afgelegen picknicktafel zat en naar vogels keek. Een volwassen man, met kinderlijke gewoontes – maar daar, in die momenten, voelde hij zich kalm.
Voor Stanley Thornton is leven als een baby geen spelletje, maar een levenswijze die hem troost biedt in een wereld die ooit onveilig voelde. En misschien is dat alles wat hij nodig heeft: een veilige plek, een beetje zorg, en iemand die zegt: “Je bent oké, precies zoals je bent.”
