Als je collega’s je een fijne vakantie wensen als je met zwangerschapsverlof gaat, klinkt dat als een sprookje. Maar voor velen is het een dubbele waarheid. De eerste weken, voordat de baby komt, kan het inderdaad aanvoelen als een soort vakantie.
Maar zodra de kleine er is, verandert alles. Het avontuur van moeder worden begint pas echt en neemt je mee op een intensieve reis vol gebroken nachten, hazenslaapjes en voedingen. Het vergt zoveel energie dat je soms amper tijd hebt om voor jezelf te zorgen.
Wanneer je baby twee weken te vroeg komt, begint een nieuw soort vermoeidheid. De zorg voor een pasgeboren baby is verre van een vakantie. Natuurlijk hou je zielsveel van je kleintje, maar de constante zorg, de gebroken nachten en de hazenslaapjes slorpen al je energie op.
Je hebt nauwelijks tijd om zelf te eten of je tanden te poetsen. De postbode heeft me meer dan eens gezien in een staat van volledige verwildering.
Je lichaam moet bovendien herstellen van de bevalling, dus lange wandelingen zitten er niet in. Mijn man nam daarom de taak over om onze hond Pip uit te laten. Ondanks dat ik weet dat het Pip niet uitmaakt, voelde ik me vaak schuldig dat ik niet met hem kon wandelen door de hormonale rollercoaster waarin ik zat.
Terug naar een compleet gezin
Na een paar maanden begon ik me eindelijk beter te voelen. De eerste lange gezinswandeling in het weekend, met onze baby in de kinderwagen en Pip aan de riem, voelde als een mijlpaal. Maar doordeweeks moest Pip ook uitgelaten worden. Mijn vriend werkte alweer volledig, en ik was nog met verlof. Dus nam ik Jackie in de draagzak en maakte een korte wandeling om ons flatgebouw.
Maar wat een gedoe was dat! Zeker toen de winter aanbrak. Jackie moest in lagen kleding gepropt worden – romper, vestje, jasje, muts, handschoenen, sloffen. En dan, als ze een schone luier nodig had, moest alles weer uit. Ondertussen stond Pip kwispelend te wachten, soms met een ongelukje op de vloer als ik te laat was.
Een geheime oplossing
Op een koude vrijdagochtend, toen Jackie vier maanden oud was, had ik geen zin in het aankleedcircus. Het sneeuwde buiten, en ik besloot om Jackie thuis te laten. Ik zette haar in de wipstoel voor de Teletubbies, lijnde Pip aan en maakte snel een kort rondje buiten. Het zweet brak me uit, ondanks de sneeuw. Maar toen ik terugkwam, zat Jackie rustig in haar wipstoel. Een zucht van verlichting ging door me heen. Dit was goed gegaan.
Dit vond ik zo makkelijk dat ik het vaker begon te doen. Op de dagen dat het echt niet anders kon en Pip zijn behoefte niet langer kon ophouden, liet ik Jackie thuis voor de tv. Mijn vriend vroeg elke avond of we lekker gewandeld hadden. Ik durfde het hem niet op te biechten. Hij zou het afkeuren en zeggen dat ik niet moest zeuren en Jackie gewoon moest aankleden en meenemen. Gelukkig wonen we in een flat met weinig burencontact, dus we kunnen redelijk anoniem door het leven gaan.
Het grote geheim
Ik heb Jackie zeker tot een maand of acht in haar wipstoeltje voor de tv gezet. Nu ze steeds meer tijgert en kruipt, kan dat niet meer. Gelukkig hoeft het ook niet meer, want het is minder gedoe om haar aan te kleden en het weer is beter om samen met Pip een lange wandeling te maken. Nu kan ik daar ook echt van genieten. Toch heb ik het wipstoelverhaal nooit opgebiecht. Dat ga ik ook nooit doen; men zou me maar een slechte moeder vinden.
Wat vind jij van deze aanpak? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
