Gouden tijden
Het hoogtepunt van haar carrière werd bereikt toen zij met Jong Oranje de gouden medaille won op het Wereldkampioenschap in Boston in 2009, een prestatie die haar niet alleen nationale maar ook internationale erkenning opleverde. Van Dooren had het voorrecht tweemaal het Nederlands Elftal te vertegenwoordigen, een droom voor velen, maar een realiteit voor weinigen. Haar twaalfjarige tenure in de hoofdklasse, met onder andere een seizoen bij Pinoké, benadrukt haar toewijding en liefde voor de sport.
Dit bericht op Instagram bekijken
Strijd buiten het veld
Ondanks haar succes op het hockeyveld, kende Van Dooren’s persoonlijke leven aanzienlijke uitdagingen. Ze kampte acht jaar lang met een depressie, een strijd die intenser werd na het overlijden van haar moeder. Haar moedige besluit om euthanasie te ondergaan, met de steun van haar naasten tot het laatste moment, toont haar onvoorstelbare moed in het aangezicht van ondraaglijk lijden.
Laatste vaarwel
Het afscheid van Fleur van Dooren is een somber moment dat ons eraan herinnert hoe broos het leven kan zijn. Haar nalatenschap zal echter blijven voortbestaan in de herinneringen van haar fantastische prestaties en de harten van degenen die haar gekend hebben. Terwijl we rouwen om haar verlies, bieden we onze diepste condoleances aan haar familie, vrienden en de sportgemeenschap die zoveel aan haar te danken heeft. Fleur’s gevecht buiten het veld herinnert ons eraan om altijd aandacht te hebben voor de mentale gezondheid van onze geliefden. Rust zacht, Fleur, je strijd is gestreden, maar je legende leeft voort.
Bron: Nieuwsforum.nl
