Ik zit al een tijdje met een lastige situatie in mijn huwelijk, en het voelt alsof ik het even van me af moet schrijven. Mijn vrouw en ik hebben onze ups en downs, zoals ieder stel. Soms ben ik een klootzak, en soms reageert zij ook niet al te best. Toch beschouw ik haar als mijn beste vriendin, en we hebben samen veel doorstaan.
We kregen te horen dat ze zwanger was toen we nog jong waren, nog maar kort samen en zonder een idee wat we aan het doen waren. We besloten bij elkaar te blijven en hebben ons stinkende best gedaan om onze zoon op te voeden zoals we denken dat het hoort. Het ging zeker niet altijd soepel, maar we hebben het samen volgehouden.
Inmiddels zitten we ver voorbij de fase van verliefdheid. Wat ik nu voor haar voel is een ander soort liefde, een diep respect voor alles wat we samen hebben meegemaakt. Maar er is iets wat steeds zwaarder begint te wegen: haar gebrek aan zelfzorg.
We hebben allebei in het verleden geworsteld met depressie, wat zijn sporen heeft achtergelaten. We kwamen kilo’s aan en worstelden met ons zelfvertrouwen. Toch probeer ik nu langzaam stappen te zetten naar een gezondere levensstijl. Het voelt echter alsof zij het heeft opgegeven.
Ze gaat amper naar de dokter, zelfs niet als ze denkt dat er iets mis is. Sinds ons huwelijk is ze ook nooit meer naar de tandarts geweest. Haar tanden zijn vergeeld, en er zit vaak een witte aanslag rond haar tandvlees.
Daarnaast heeft ze een lichaamsgeur die niet verdwijnt, wat ook lastig is. Ze kleedt zich zelden aan, draagt geen make-up en loopt meestal rond met haar haar in een slordige staart. Dit doet haar uiterlijk geen recht, en het lijkt alsof ze zich steeds verder terugtrekt.
Ik heb geprobeerd het bespreekbaar te maken, eerlijk te zijn over hoe dit onze relatie beïnvloedt. Maar elke keer als ik erover begin, lijkt ze het persoonlijk op te vatten, alsof ik haar aanval. Het voelt alsof ze weigert te veranderen, wat het voor mij steeds moeilijker maakt om naast haar te slapen of dicht bij haar te zijn.
Ik wil haar helpen, haar ondersteunen om weer beter voor zichzelf te zorgen. Maar hoe ik dat moet doen, weet ik niet. Het voelt alsof ik in een vicieuze cirkel zit. Misschien heeft ze professionele hulp nodig, maar ze moet die stap zelf willen zetten. Ik hou van haar, echt waar, maar deze situatie maakt het zwaar.
Heeft iemand dit ooit meegemaakt? Hoe pak je zoiets aan zonder je partner te kwetsen of verder weg te duwen? Ik wil het oplossen, voor haar, voor ons, en voor ons gezin.
