Karin is de trotse eigenaar van Bella, een levendige Golden Retriever die haar leven verrijkt. Elke dag wandelen ze samen in het park, waar Karin geniet van de buitenlucht en het contact met andere hondenbezitters. Toch is er iets dat haar stoort: vreemden die Bella zonder toestemming aaien.
“Het gebeurt te vaak,” vertelt Karin terwijl ze naar een foto van Bella kijkt. “Ik sta rustig met mijn hond, en ineens gaat iemands hand naar haar toe. Dat voelt gewoon respectloos.”
Voor Karin is het niet alleen een kwestie van etiquette, maar ook van veiligheid en respect voor Bella. “Bella is geweldig, maar ze kan schuchter zijn. Als iemand haar zomaar aanraakt, weet ik niet hoe ze zal reageren.”
Karin probeert altijd vriendelijk te blijven, ook als mensen haar grenzen overschrijden. “Ik zeg dan vaak iets als: ‘Zou je het erg vinden om eerst te vragen?’”
Helaas worden haar reacties soms vreemd ontvangen; veel mensen lijken niet te begrijpen dat honden, net als mensen, persoonlijke grenzen hebben. Karin vindt dat mensen zouden moeten beseffen dat zomaar een hond aaien niet altijd zonder gevolgen is.
“Stel je voor hoe het zou voelen als iemand zonder waarschuwing jouw persoonlijke ruimte binnendringt,” legt Karin uit. “Honden hebben hun eigen karakter en voorkeuren.
Niet elke hond vindt het leuk om door vreemden geaaid te worden.” Door zomaar aan te raken, kunnen vreemden spanning veroorzaken bij het dier en de eigenaar.
Ze vertelt over een incident waarbij een kind zonder waarschuwing op Bella af rende. “Bella voelde zich duidelijk ongemakkelijk en trok zich terug. Het kind was enthousiast, maar Bella vond het helemaal niet fijn. Uiteindelijk moest ik ingrijpen om de situatie rustig af te handelen.”
Incidenten als deze laten Karin vaak met een ongemakkelijk gevoel achter. Ze ziet het niet alleen als een gebrek aan respect voor haar hond, maar ook voor haar rol als eigenaar. “Ik ben verantwoordelijk voor Bella’s welzijn. Wanneer anderen zonder toestemming haar ruimte binnenkomen, voelt het alsof ze mijn rol als eigenaar ondermijnen.”
In de hoop dit probleem op een positieve manier aan te pakken, heeft Karin een klein bordje aan Bella’s halsband gehangen met de tekst: “Vraag alsjeblieft voordat je me aanraakt.” Dit bordje helpt mensen eraan te herinneren dat honden, net als mensen, hun grenzen hebben. Toch vindt ze het frustrerend dat zo’n bordje überhaupt nodig is om dit bewustzijn te verhogen.
Karin begrijpt dat mensen het goed bedoelen. “Ik snap dat mensen het leuk vinden om honden te aaien en dat ze het vaak als een onschuldig gebaar zien. Maar zonder toestemming voelt het niet gepast.” Ze merkt op dat zelfs vrienden die Bella goed kennen, altijd beleefd om toestemming vragen voordat ze haar aaien. Dat waardeert Karin enorm, omdat het respect toont.
Vastbesloten om haar boodschap te delen, hoopt Karin dat mensen zich realiseren hoe belangrijk het is om toestemming te vragen. “Een hond is geen speeltje; het is een levend wezen met gevoelens en een unieke persoonlijkheid. Een eenvoudige vraag maakt voor de hond én voor de eigenaar een groot verschil.”
Dankbaar voor de liefde en vreugde die Bella in haar leven brengt, weet Karin dat het welzijn van haar hond vooropstaat. “Dus als je ons ziet, vraag dan gewoon even of je haar mag aaien. Het kost niets, maar voor ons betekent het alles.”
