Het was een gewone dag, totdat er iets bijzonders gebeurde.
Een onverwachte deurbel
Je kent het wel: je zit lekker op de bank, misschien met een kopje koffie in de hand, en je geniet van je vrije tijd. Maar dan gaat de bel en breekt deze heerlijke stilte. Ik opende de deur en daar stonden ze: een stel Jehovah’s Getuigen met twee kleine, schattige kindjes. Ze droegen vrolijke kleding en hun ogen glinsterden van enthousiasme. De kinderen stonden daar met hun grote, onbevangen glimlachen. Terwijl ik het pamflet in ontvangst nam dat een van de kleintjes me aanbood, kon ik niet anders dan beïnvloed worden door hun onschuldige charme.
Het overrompelende gesprek
Voordat ik het wist, begon het duo volwassenen een verhaal te vertellen over de hemel. Ze spraken met zo’n overtuiging en passie dat ik me genoodzaakt voelde om te luisteren, ondanks dat ik eigenlijk helemaal niet zo in de mood was om mijn kostbare tijd te besteden aan een religieuze monoloog. De volwassenen haalden allerlei bijbelverzen aan, alsof ze een repetitie van een toneelstuk aan het geven waren. Ik stond daar, bij hoge uitzondering, een kwartier aan mijn voordeur te listeren naar hun uitleg over het hiernamaals.
Ze waren zo gedreven dat ik me al snel schuldig voelde om het gesprek af te breken. Die schattige kindjes erbij maakte het nog moeilijker. Ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen om ze ongehoord aan de deur te zetten, zo pointy was hun intentie wel. De kinderen keken af en toe naar mij op met hun grote ogen, wat mij het gevoel gaf een soort plicht te hebben om heel begripvol te blijven. Het was bijna komisch hoe ik me gevangen voelde in hun betoog.
De gemengde gevoelens na afloop
Toen eindelijk het gesprek een eindpunt bereikte, voelde ik me zowel opgelucht als een beetje beschaamd. Na een kwartier oeverloos luisteren naar hun overtuigingen had ik meer gehoord dan ik ooit had gewild. Ik realiseerde me dat ik hen best een kans had gegeven, in de hoop dat ze op het einde van hun verhaal misschien nog iets laagdrempeligs zouden zeggen, zoals: “Fijne dag verder!” Maar nee, het was een volle bak religieuze fervor tot aan de laatste zucht. Ze sloten hun betoog af met nog meer passie.
Ik was blij dat ik vriendelijk had geluisterd, maar ook een beetje gefrustreerd dat mijn rustige middag totaal was verstoord. Het was een rare mix van gevoelens; aan de ene kant waardeerde ik hun eerlijkheid en het verlangen om te delen wat hen gelukkig maakt, maar aan de andere kant was ik natuurlijk ook gewoon een beetje geïrriteerd dat ik niet zo makkelijk ‘nee’ had kunnen zeggen. Dit leverde een interessante gedachtewisseling op in mijn hoofd. Hoe vaak laat je je leiden door anderen, of erger nog, door kinderen?
Al met al was het een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Misschien dat ik de volgende keer iets meer voorbereid ben als de bel weer gaat, of misschien leer ik gewoon om ‘nee’ te zeggen. Wie weet wat voor onverwachte situaties het leven nog voor me in petto heeft?
