Toen ik jong was, werkte ik hard om mijn gezin een beter leven te geven. Ik had geen tijd om na te denken over verre reizen of luxe uitgaven, want ik moest ervoor zorgen dat mijn kinderen alles hadden wat ze nodig hadden. En dat heb ik met liefde gedaan. Maar nu ik gepensioneerd ben, voel ik dat dit mijn tijd is om te genieten van alles wat ik jarenlang heb uitgesteld.
De meeste van mijn vrienden vinden het onbegrijpelijk. Ze vertellen me dat het de plicht van ouders is om hun kinderen financieel achter te laten. “Je wilt toch dat ze een steuntje in de rug krijgen als jij er niet meer bent?” vragen ze dan. Maar mijn kinderen zijn volwassen, hebben een goede baan en een dak boven hun hoofd. Ze hebben het veel beter dan ik het ooit heb gehad. En ja, ik wil dat ze het goed hebben, maar niet ten koste van mijn eigen levensvreugde.
Sinds ik deze beslissing heb genomen, ben ik begonnen met dingen die ik anders nooit had durven doen. Ik heb die mooie reis naar Australië geboekt, ik eet vaker in dat dure restaurant in de stad, en ik heb zelfs een nieuwe auto gekocht, iets wat ik altijd uitstelde omdat ik het “te duur” vond. Voor het eerst in mijn leven voel ik me vrij om mijn geld uit te geven zonder aan anderen te denken.
Mijn kinderen weten van mijn beslissing, en het is niet makkelijk voor ze geweest om dat te accepteren. “Je denkt toch niet alleen maar aan jezelf?” zei mijn oudste zoon toen ik het hem vertelde. Dat deed pijn, want ik heb nooit het gevoel gehad dat ik egoïstisch ben geweest. Ik heb zoveel voor hen opgegeven, zoveel jaren van mijn leven gewijd aan hun geluk. En nu, nu het eindelijk mijn tijd is, verwacht ik dat ze dat begrijpen. Of dat nu het geval is of niet.
Er is vaak een vanzelfsprekendheid dat wat je opbouwt, uiteindelijk naar je kinderen moet gaan. Maar waarom? Het geld is van mij, door mijn harde werk verdiend, en ik wil het gebruiken om het leven te leiden dat ik altijd heb gewild. Het idee dat ik mijn uitgaven zou moeten beperken om een erfenis achter te laten, voelt voor mij als een belemmering. Waarom zou ik niet genieten van het geld dat ik zelf heb gespaard?
Misschien klink ik hard, en misschien klinkt dit zelfs als een breuk met de traditionele gedachte dat ouders altijd voor hun kinderen moeten blijven zorgen. Maar ik geloof dat kinderen, wanneer ze volwassen zijn, hun eigen verantwoordelijkheid hebben om hun leven vorm te geven. En ja, als ze ooit echt in de problemen zouden komen, zou ik ze helpen, maar niet door mijn eigen levensvreugde op te offeren.
Ik heb nog veel dromen en wensen die ik wil vervullen in de jaren die ik nog heb. En ik wil niet terugkijken en spijt hebben dat ik dingen niet heb gedaan om een erfenis achter te laten. Voor mij is het simpel: het leven is te kort om altijd maar te sparen voor de toekomst van anderen. Ik hoop dat mijn kinderen dat op een dag zullen begrijpen, en dat ze zien dat ik gewoon probeer te genieten van de tijd die mij nog rest.
