Gerard Joling, altijd de vrolijke noot op televisie en in de muziekwereld, laat in een openhartig interview een heel andere kant van zichzelf zien. De zanger en presentator heeft de afgelopen jaren meerdere dierbaren verloren. Vooral het overlijden van zijn moeder laat diepe sporen na. In gesprek met weekblad Weekend doet Gerard een boekje open over de rauwe kant van rouw, het gemis van zijn beste vriend Bert en het gevoel dat sommige dingen nooit wennen.
Een verlies dat hij nog elke dag voelt
De dood van zijn moeder op 5 januari 2022 heeft Gerard emotioneel flink geraakt. Het is een pijn die hem blijft achtervolgen, dag in dag uit. “Ik had ook niet gedacht dat het me zo zou aangrijpen, maar het gemis is zó groot,” vertelt hij. “Het is pijnlijk. Ik denk dat je dat pas echt begrijpt als je zelf iemand verliest.”
Hoewel het inmiddels meer dan drie jaar geleden is, voelt het voor hem alsof het gisteren was. Rouw is geen hoofdstuk dat je afsluit, het is een boek dat je de rest van je leven meedraagt. En dat merkt Gerard in alles wat hij doet.
‘Een plek geven’? Zo werkt dat niet
Wat hem vooral stoort, is de manier waarop mensen over rouw praten. “Mensen vragen weleens: ‘Heb je het al een plekje kunnen geven?’ Maar hoe bedoel je een plek? Het is mijn moeder, daar is er maar één van,” zegt hij op indringende toon. Hij benadrukt hoe bijzonder hun band was. Ze was positief, zorgzaam, en altijd dankbaar. Iemand voor wie hij later ook veel kon terugdoen. Dat maakt het gemis alleen maar groter.
Herinnering op het dressoir, pijn in het hart
In Gerards woonkamer prijkt een grote foto van zijn moeder. Een tastbare herinnering aan een vrouw die een onuitwisbare indruk op zijn leven heeft achtergelaten. “Grote dingen waar ze niet meer bij is, dat blijft ontzettend akelig,” vertelt hij. “Laatst was ik nog in Schagen, waar ze woonde. Vroeger reed ik altijd even langs haar huis. Nu vermijd ik die route. Het is te confronterend.”
Het laat zien hoe rouw zich soms in de kleinste dingen laat voelen. Een straatnaam, een herinnering, een geur – het zijn allemaal triggers die het verlies opnieuw voelbaar maken.
Ook zijn beste vriend Bert laat een leegte achter
Naast zijn moeder moest Gerard ook afscheid nemen van zijn beste vriend Bert. Iemand die jarenlang overal met hem mee naartoe ging en altijd aan zijn zijde stond. “Iedereen begint er ook steeds over als ik ergens zonder hem verschijn,” vertelt Gerard. “Pas als je ouder wordt, ga je dat merken, dat mensen wegvallen.”
De dood wordt iets wat dichterbij komt, iets waar je niet meer omheen kunt. “Als je jong bent denk je daar niet over na, maar zo is het leven. Het is heftig, maar waar.”
Balans tussen gemis en dankbaarheid
Toch probeert Gerard het leven niet alleen door de donkere bril van verdriet te bekijken. Hij zoekt naar licht, naar positiviteit. “Zolang ik gezond ben en alles mag en kan doen, is dat toch machtig?” zegt hij met een glimlach. “Dan ben je een uitverkorene.”
Hij erkent dat het leven hard kan zijn, maar benadrukt ook dat er altijd iets is om dankbaar voor te zijn. Zijn carrière, zijn vrienden, zijn gezondheid – het zijn dingen die hij koestert.
Een bekende met een herkenbaar verhaal
Gerard Joling laat met zijn openheid zien dat rouw geen uitzondering is, maar een deel van het leven. Iets dat iedereen op zijn eigen manier beleeft. Het maakt niet uit hoe bekend of succesvol je bent; het verlies van een ouder of een vriend raakt je tot in het diepst van je ziel. Dat Gerard zijn verhaal deelt, is een steun voor velen. Een stem voor wie zich soms alleen voelt in verdriet.
Heb jij zelf een ouder, vriend of dierbare verloren en herken je je in het verhaal van Gerard? Deel dan jouw ervaring onder onze post op Facebook. Want verdriet delen, is soms precies wat je nodig hebt. 💬
