Catherine Keyl is met haar 78 jaar een van de oudste nog actieve televisiepersoonlijkheden van Nederland. Twee jaar ouder zelfs dan Johan Derksen. Maar de ooit zo uitgesproken presentatrice merkt dat de jaren gaan tellen. In een openhartig interview met Weekend praat ze over verlies, vergankelijkheid en het besef dat de dood elk moment kan toeslaan.
Afscheid van haar zus
Recent verloor Catherine haar jongere zusje Marjolijn, die ongeneeslijk ziek was. Het kwam niet als een verrassing, maar het verdriet is er niet minder om. “Gelukkig hebben we alles kunnen uitspreken,” vertelt ze. “We hebben gesprekken gehad over dingen die nog tussen ons in stonden. Alles is uitgesproken, dat geeft rust.”
Haar ouders en een andere zusje verloor ze al eerder. Toch voelt ze zich niet alleen. “Ik heb nog een neef en nicht met wie ik goed contact heb. En hun kinderen, daar was ik net nog op bezoek. Dat is heel prettig, ik voel me gedragen.”
Het besef van eindigheid
Het overlijden van haar zusje confronteert Catherine nóg meer met haar eigen sterfelijkheid. “Ik ben geen twintig meer. Je ziet wie er allemaal om je heen overlijden: collega’s, technici, cameramensen. Allemaal mensen die twintig jaar jonger waren dan ik.” Ze zucht even en zegt dan: “Ik denk dan: misschien ben ik morgen aan de beurt.”
Hoewel Catherine nog vitaal oogt, is het besef dat de tijd begint te dringen voortdurend aanwezig. “Over een jaar ben ik tachtig… als ik het haal. Dat kun je je toch niet voorstellen! En je weet het niet hè. Mijn zusje was van het ene op het andere moment gewoon weg.”
Televisie laat haar links liggen
Catherine, ooit een vaste waarde op de Nederlandse buis met programma’s als De 5 Uur Show en Hart van Nederland, is tegenwoordig zelden nog op tv te zien. Tot haar eigen verbazing. “Ik word altijd bij vlagen gevraagd en dan weer een hele tijd niet. Best gek. Ik begrijp dat niet zo goed.”
Ze zou dolgraag wat regelmatiger optreden, maar dan wel op haar eigen voorwaarden. “Niet wekelijks hoor, maar iets meer consistentie zou fijn zijn. Ik mis het soms wel, dat contact met de kijkers, de dynamiek van live televisie.”
Geen angst, wel realisme
Toch klinkt er geen angst in haar stem. Geen verdriet om wat mogelijk komen gaat. Eerder berusting. Catherine Keyl weet wat haar te wachten staat en lijkt zich langzaam voor te bereiden. “Er is nu niks dat erop wijst dat ik ga overlijden, maar dat kan zomaar veranderen. Dat zag ik bij mijn zusje ook. Alles kan in een oogwenk anders zijn.”
Wat haar typeert, is haar heldere nuchterheid. Geen dramatiek, geen angst voor het onbekende, maar een oprechte blik op het leven zoals het is: eindig, kwetsbaar en vol verrassingen. “Ik heb geen spijt. Ik heb een mooi leven gehad en nog steeds. Maar ik ben niet blind voor de realiteit.”
Onvergetelijke persoonlijkheid
Catherine Keyl is voor velen een icoon. Een vrouw die niet bang was haar mening te geven, die de discussie niet schuwde en altijd op zoek was naar diepgang. Haar stijl was anders dan de meeste presentatoren: direct, eerlijk en vaak kritisch. Die scherpte zit er nog steeds in, al is de urgentie waarmee ze praat nu anders. Rustiger. Menselijker.
Ze is nog lang niet vergeten, en als het aan haar ligt, ook nog niet klaar. “Ik hoop dat ik nog een tijdje mag blijven doen wat ik leuk vind,” zegt ze. “Maar als het moment komt, dan is het ook goed.”
Geen grootse plannen meer
Waar anderen op haar leeftijd nog met bucketlists komen, heeft Catherine die behoefte niet. “Ik heb veel gezien, veel meegemaakt. Wat ik nu wil is gewoon: rust, fijne mensen om me heen, en een paar mooie dingen om aan mee te werken. Kleine gelukjes. Dat is genoeg.”
Ze voelt geen drang om zichzelf nog te bewijzen. “Die fase is geweest. Ik ben wie ik ben en dat is prima zo.”
En toch, dat laatste zetje?
Het blijft opvallend hoe een vrouw met zo’n indrukwekkende carrière in de media steeds vaker wordt overgeslagen. Terwijl haar ervaring en wijsheid juist nu relevanter lijken dan ooit. Of ze daar zelf nog iets van hoopt? “Ach,” glimlacht ze. “Als ze me bellen, dan ben ik er. En als niet, dan is dat ook goed. Ik heb mijn sporen wel verdiend.”
Een laatste wens?
Op de vraag of ze nog een wens heeft, antwoordt ze even stil. Dan zegt ze: “Misschien nog één mooi programma maken. Iets echts, iets wat mensen raakt. En verder: gewoon genieten van elke dag die ik krijg.”
Wat vind jij: verdient Catherine Keyl nog een plekje op de Nederlandse televisie? Reageer mee op onze Facebookpagina!
