Tijdens mijn treinreis naar Den Haag heb ik iets meegemaakt dat me echt aan het denken zette. Je zit daar dan in de coupé, genietend van het uitzicht en de beweging van de trein, wanneer je plotseling wordt geconfronteerd met een beschamend tafereel. Het was bijna niet te geloven wat er zich voor mijn ogen afspeelde.
Een ongewoon begin van de reis
Zodra ik in de trein stapte, voelde het al een beetje anders aan dan normaal. De sfeer was aangenaam, maar dat veranderde al snel toen ik een groepje van vier asielzoekers zag. Ze waren zichtbaar onder invloed van alcohol en schreeuwden door de trein. Hun gedrag trok onmiddellijk de aandacht van reizigers om hen heen. Wat me het meeste raakte, was de manier waarop een van hen zich keerde naar een blinde man, die alleen in het tussenstuk zat. Het was een hartverscheurende scène toen hij begon te touwtrekken met de geleidestok van de blinde man. Ik kon mijn ogen niet geloven.
De conducteur, die waarschijnlijk getraind is in het omgaan met dergelijke situaties, kwam al snel in actie. Hij vroeg de man om zijn kaartje, maar de reactie was allesbehalve wat je zou hopen. De asielzoeker had geen kaartje en zijn reactie op de vraag van de conducteur was opgefokt en vol agressie. Het trok de aandacht van de andere reizigers, van wie velen het onbehagen duidelijk op hun gezichten droegen. De conducteur besloot verstandig verder te lopen, ondanks dat ik ook dichterbij was gekomen om te helpen.
De chaos in de coupé
Terwijl de conducteur naar andere reizigers vroeg te blijven zitten, was de chaos in de coupé aan de gang. De drie andere compagnons van de man die zojuist de blinde man lastig viel, maakten een enorme rommel van de coupé. Het was beschamend om te zien hoe ze zich gedroegen, vooral met een bejaard stel dat tegenover hen zat. Ze keken stijf naar de grond, duidelijk oncomfortabel en angstig door het gedrag van deze groep. Het leek wel alsof ze niet meer in Nederland waren, maar in een situatie die niet door de beugel kon.
Ik zat daar, benieuwd of deze mannen op zouden stappen bij het volgende station of dat ze zouden worden opgevangen door een beveiligingsteam. Het was een afschuwelijke manier om een treinreis te ervaren, en ik kon niet anders dan me afvragen wat hieraan gedaan kon worden. Iedereen in de trein, zelfs de conductor, leek zich ongemakkelijk te voelen bij de situatie.
Het moment van waarheid
Uiteindelijk arriveerden we bij het volgende station, en toen ik zag hoe de conducteur het beveiligingsteam inlichtte, kreeg ik een sprankje hoop. De vluchtelingen, hoewel ze dachten dat ze ongestraft konden wegkomen, werden inderdaad opgepakt. Wat me vooral opviel was de dialoog tussen de conducteur en een van de mannen.
“Can I see your ticket please?” vroeg de conducteur beleefd. De man antwoordde: “I’m a refugee!” De conducteur bleef kalm en vroeg verder: “Where are you from? Where is your ticket?” Tot mijn verbazing antwoorde de man met een niet-Amerikaans accent: “United States! We don’t need ticket here.” Op dat moment voelde ik woede opkomen. “Fuck Holland!” riep de man, duidelijk niet op zijn plaats in de situatie.
Het was een surrealistisch moment, dat maakte me niet alleen boos, maar ook verdrietig over hoe sommige mensen zich kunnen presenteren in een publieke ruimte. Het was een ervaring die me niet snel zal vergeten, en over deze gebeurtenis blijven nadenken, zelfs als ik mijn reis voortzette. Wat leren we hiervan? Hoe gaan we om met elkaar in zo’n turbulente situatie? Het blijft een belangrijk gespreksonderwerp, niet alleen voor ons, maar voor de hele samenleving.
