In ons gezin speelt een ingewikkelde situatie. Mijn schoonmoeder heeft tien kleinkinderen en helaas zijn mijn kinderen haar minst favoriete. Toen ze klein waren, merkten ze hier weinig van. Maar nu ze ouder zijn, voelen ze de pijn van deze ongelijkheid. Daarom heb ik besloten om het contact tussen mijn schoonfamilie en mijn kinderen te stoppen.
De impact van favoritisme
Deze keuze heeft veel kritiek opgeleverd binnen mijn mans familie. Veel familieleden, inclusief mijn man, vinden dat ik overdrijf. Ze zeggen dat ik moeilijk doe en dat mijn houding de reden is waarom mijn schoonmoeder mij niet mag.
Maar voor mij staat het welzijn van mijn kinderen voorop. Het gaat niet om of mijn schoonmoeder mij mag of niet. Kinderen mogen nooit de dupe worden van volwassen problemen. Ik hou van alle neefjes en nichtjes in onze familie, ongeacht hun ouders. Mijn kinderen zijn ook haar kleinkinderen en verdienen liefde en respect, net zoals de rest.
Emotionele spanningen en huwelijkscrisis
Elke dag belt mijn schoonmoeder mijn man, huilend omdat ze de kinderen niet mag zien. Dit is voor mij moeilijk te begrijpen, omdat ze toch geen interesse in hen leek te hebben. Ik wil ook voorkomen dat mijn kinderen een hekel krijgen aan hun neefjes en nichtjes, die wel de voorkeur krijgen. Dit is niet de schuld van die kinderen; zij kunnen niets doen aan de situatie.
Deze situatie heeft ons huwelijk op scherp gezet. Mijn man vindt dat ik niet het recht heb om te beslissen met wie onze kinderen omgaan. Ik stelde hem voor een keuze tussen zijn moeder en ons, wat zelfs tot een dreiging van scheiding leidde. Dit alles escaleerde toen een schoonzus mij berichten toonde waaruit bleek hoe negatief zijn moeder over mijn kinderen sprak, vooral over mijn dochter die op mij lijkt.
Is dit de enige oplossing?
De moeder van mijn man is bereid om te praten en haar excuses aan te bieden, en beweert dat ze van onze kinderen houdt. Maar voor mij is het te laat. Mijn dochter wil niemand van die kant van de familie meer zien. De bereidheid om te praten neemt het eerdere verdriet en trauma niet weg.
Nu vraag ik me af of mijn harde houding gerechtvaardigd is. Kan ik mijn man dwingen een keuze te maken tussen zijn moeder en zijn eigen gezin? Het gaat niet alleen om mijn gevoelens, maar om de emotionele veiligheid van onze kinderen. Ze verdienen het niet om om te gaan met iemand die hen niet eerlijk behandelt of waardeert. Dit is meer dan een familieconflict; het gaat om het beschermen van mijn kinderen tegen emotionele schade.
Wat denken jullie? Heb ik het recht om mijn schoonfamilie te verbieden mijn kinderen te zien, zelfs als mijn man denkt dat we dit anders kunnen oplossen? Laat het mij weten in de reacties op Facebook.
