Een liefhebber van eten heeft de meningen verdeeld nadat hij onthulde dat hij ooit royaal fooi gaf aan restaurantpersoneel, soms tot 100% van de rekening. Nu weigert hij echter een cent extra te betalen, tenzij het absoluut noodzakelijk is.
Een fijnproever veroorzaakte een felle discussie door te zeggen dat hij geen fooi meer geeft aan restaurantpersoneel. Hij gaf vroeger “buitensporig veel” fooi om het personeel blij te maken. Nu voelt hij zich onder druk gezet om extra te betalen.
De cultuur van fooien geven heeft zoveel druk gecreëerd dat hij besloot helemaal geen fooi meer te geven. “Ik was vroeger een zeer gulle fooier,” schreef hij. “Ik gaf graag 100% fooi omdat ik genoot van de blijdschap van het personeel.”
“Ik heb ook in de dienstverlenende sector gewerkt, dus ik begrijp het,” voegde hij toe. “Maar nu, met de constante druk om fooi te geven, zelfs voordat ik iets heb ontvangen, kan het me gewoon niets meer schelen. Als ik fooi geef, is het meestal het minimum.”
“Bij een restaurant druk ik elke keer op die 0%-knop,” zei hij. “Ik laat ook geen eten bezorgen, het is goedkoper om het zelf te halen, dus ik beknibbel niet op die jongens.” Veel mensen waren het verrassend genoeg snel eens met de gebruiker.
Iemand schreef: “Als ik een restaurant had, zou ik een bord ophangen met ‘Geef geen fooi! We betalen onze werknemers echt’.” Een ander reageerde: “Ik ben Iers, fooi geven is zeldzaam en alleen voor uitzonderlijke service. Iemand in de VS zei eens: ‘Als je het je niet kunt veroorloven om fooi te geven, kun je het je niet veroorloven om uit eten te gaan.’ Ik dacht: ‘Als je het je niet kunt veroorloven om je werknemers een leefbaar loon te betalen, kun je je geen werknemers veroorloven.’”
Niet iedereen was echter fan van zijn standpunt. Eén persoon schreef: “Algemene regel: als ik telefonisch bestel of staand aan een balie, geef ik 1-2 euro fooi, of niets. In een full-service restaurant of bar geef ik 15-25%, afhankelijk van de service.”
Een ander schreef: “Hoewel ik het gevoel over de fooiencultuur begrijp en hoe het de verantwoordelijkheid van werkgevers naar klanten verschuift, geloof ik dat er een middenweg te vinden is. Het is essentieel om waardering te tonen voor uitzonderlijke service en het harde werk van degenen die ons bedienen te belonen.”
“In een ideale wereld zouden werknemers een leefbaar loon krijgen zonder afhankelijk te zijn van fooien,” voegde hij toe. “Maar in die wereld leven we nog niet.”
