Ik ben een 39-jarige vrouw en al bijna negen jaar getrouwd met mijn man, die drie jaar jonger is dan ik. Vanaf het begin was duidelijk dat hij twijfelde over kinderen. Zelf wist ik altijd dat biologische kinderen voor mij geen optie waren, zowel om medische redenen als door mijn moeilijke verleden. Ik heb hem destijds eerlijk verteld dat ik nooit een eigen kind zou kunnen krijgen en dat adoptie voor mij een wens was. Hij had toen de kans om te kiezen: bij mij blijven of een toekomst met kinderen elders zoeken. Hij koos voor mij en zei dat hij geen kinderen wilde.
Toen ik hem vertelde over mijn droom om ooit een ouder kind te adopteren, wees hij het idee resoluut af. Hij wilde er niet eens over praten. Ik heb dat destijds geaccepteerd, maar diep van binnen bleef de wens bestaan.
Een onverwachte moeder-dochterband
Twee jaar geleden veranderde alles. Ik ontmoette een jonge vrouw van twintig die door een extreem moeilijke periode ging. Ze kampte met zware depressies en worstelde met lichaamsdysforie als gevolg van haar transgender-zijn. Ze had niemand om op terug te vallen en was praktisch alleen in een vreemd land.
Ik kon haar niet aan haar lot overlaten. Ik hielp haar met al het papierwerk, zorgde voor nieuwe kleding zodat ze als meisje door het leven kon gaan en probeerde haar de steun te geven die ze nooit van haar eigen familie had gekregen. Haar vader – racistisch en transfobisch – had haar volledig verstoten. Haar moeder was overleden. Ze stond er alleen voor.
De situatie escaleerde toen ze een poging tot zelfmoord deed. Zonder na te denken namen we haar in huis. Nachtenlang bracht ik met haar door op de Eerste Hulp na overdoses of ernstige zelfverwonding. Langzaam bouwden we een band op die steeds sterker werd. Het voelde niet meer als simpelweg iemand helpen; het voelde alsof ik eindelijk een dochter had.
Ze hielp mee in ons huishouden, bracht vreugde in onze familie en werd door iedereen met open armen ontvangen. Mijn moeder, die haar ook in haar hart had gesloten, stelde voor dat ik haar zou adopteren. “Ze verdient een familie, en jij verdient de kans om de moeder te zijn die je altijd wilde zijn,” zei ze. Die woorden raakten me diep. Dit was altijd mijn droom geweest.
De weerstand van mijn man
Maar mijn man zag het anders. Waar ik liefde en verbondenheid voelde, zag hij enkel een verstoring van ons leven. Hij heeft zich altijd verzet tegen verandering, zelfs wanneer het essentieel was voor mijn welzijn.
Toen ik eerder werd lastiggevallen door een buurman en we moesten verhuizen, weigerde hij omdat hij dan verder naar zijn werk moest lopen. Toen ik door mijn werk mentaal gebroken raakte en smeekte om een nieuwe start in een andere stad, kreeg ik opnieuw een ‘nee’. En nu, bij iets wat voor mij van levensbelang voelt, gebeurt hetzelfde.
Toen ik hem vertelde over de adoptie, was zijn reactie ronduit vijandig. Hij schreeuwde dat hij dit nooit zou goedkeuren. Op dat moment knapte er iets in mij. Ik besefte dat ik altijd degene ben geweest die zich aanpaste, die haar wensen opzij zette om de harmonie te bewaren. Maar deze keer kon ik dat niet.
Ik zei hem dat als hij mij deze levenslange wens ontneemt, ik bij hem wegga. Hij werd boos en riep dat zij blijkbaar belangrijker voor mij is dan hij. En weet je wat? Misschien is dat ook zo. Want iedereen in mijn omgeving geeft om mij, steunt mij en doet dingen met mij die hij weigert te doen.
Ben ik onredelijk?
Ik weet dat dit een ingrijpende beslissing is. Maar ik kan niet langer mijn eigen behoeften negeren om iemand tevreden te houden die geen enkele ruimte biedt voor mijn dromen. Deze jonge vrouw heeft mij nodig, en ik wil haar die liefde en zekerheid geven.
Is het egoïstisch om te kiezen voor iets wat mij compleet maakt, ook als dat mijn huwelijk kost? Of is het egoïstischer van hem om mij keer op keer tegen te houden in wat ik echt wil?
Ik ben benieuwd naar jullie gedachten en ervaringen. Wat zou jij doen in mijn situatie? Misschien helpt jouw inzicht mij om door deze moeilijke tijd heen te komen.
