Ik ben Karin, 42 jaar, en ik heb onlangs een keuze gemaakt die me nog steeds bezig houdt. Ik heb mijn vrienden uit mijn leven geschrapt. Niet omdat ik ze niet meer aardig vind of omdat we ruzie hebben gehad, maar omdat ik het gevoel kreeg dat ze nooit écht om me geven. Wanneer ik mijn problemen wilde delen, leek het alsof ze nauwelijks luisterden, laat staan dat ze probeerden me te begrijpen. Het voelt alsof ik altijd degene was die er voor hen moest zijn, terwijl ik mezelf keer op keer aan de kant zette.
Altijd degene die geeft
Onze vriendschap begon goed, zoals de meeste vriendschappen. We deelden alles met elkaar: geluk, verdriet, successen en uitdagingen. Maar naarmate de jaren verstreken, merkte ik dat de balans steeds schever werd. Als een van mijn vrienden iets meemaakte, stond ik vooraan om te luisteren, te helpen en ze door moeilijke tijden heen te slepen. Maar wanneer ik zelf iets wilde delen, leek niemand echt te luisteren.
Een paar maanden geleden ging het mis op mijn werk. Ik zat in een moeilijke situatie met mijn leidinggevende en voelde me ontzettend gestrest. Ik deelde het met mijn vrienden in de hoop op steun of een luisterend oor. Maar in plaats daarvan werd het snel afgedaan met: “Oh, dat gaat vast wel over,” of: “Ach ja, iedereen heeft wel eens lastige collega’s.” Daarna ging het gesprek weer over hun eigen leven. Het voelde alsof mijn zorgen totaal niet serieus werden genomen.
Het punt waarop ik genoeg had
Het breekpunt kwam toen ik laatst iets belangrijks wilde delen. Mijn moeder was ziek, en ik zat vol zorgen. Tijdens een etentje probeerde ik het aan te kaarten. Maar terwijl ik vertelde over hoe moeilijk ik het had, werd ik onderbroken door een van mijn vrienden die enthousiast begon te praten over haar vakantieplannen. De anderen luisterden lachend naar haar verhaal, terwijl ik met een brok in mijn keel zat.
Het was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Maar op dat moment realiseerde ik me dat het patroon nooit zou veranderen. Ze waren vrienden zolang ik voor hen klaarstond, maar zodra ik iets nodig had, was er geen ruimte voor mij. Het voelde alsof ik altijd moest geven, terwijl ik niets terugkreeg.
De keuze om afstand te nemen
Ik besloot dat het tijd was om aan mezelf te denken. Het was geen gemakkelijke keuze, want ik hield van mijn vrienden en waardeerde de leuke momenten die we samen hadden. Maar een vriendschap zou wederkerig moeten zijn, en dat was bij ons niet meer het geval. Ik kon niet blijven investeren in mensen die niet bereid waren om hetzelfde voor mij te doen.
Ik heb het niet groot aangepakt of ruzie gezocht. Ik ben simpelweg gestopt met contact zoeken. Geen berichten meer, geen uitnodigingen, geen pogingen om afspraken te maken. En weet je wat? Ze merkten het nauwelijks. Dat bevestigde voor mij dat ik de juiste keuze had gemaakt. Als mijn afwezigheid hen niet eens opviel, was ik waarschijnlijk nooit echt belangrijk voor hen geweest.
De leegte die achterblijft
Hoewel ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen, is het moeilijk om te accepteren. De leegte die achterblijft is pijnlijk. Ik mis de leuke gesprekken, de gezamenlijke uitstapjes en de herinneringen die we samen hebben gemaakt. Maar tegelijkertijd voel ik ook rust. Ik hoef niet meer te vechten voor aandacht of erkenning. Ik heb nu de ruimte om mezelf te omringen met mensen die wél om mij geven.
Het leren stellen van grenzen
Wat ik hiervan heb geleerd, is hoe belangrijk het is om grenzen te stellen in relaties. Ik heb jarenlang gedacht dat het mijn verantwoordelijkheid was om vriendschappen in stand te houden, ongeacht hoe ik me daarbij voelde. Maar dat is niet waar. Een gezonde vriendschap draait om geven én nemen, en als die balans er niet is, mag je voor jezelf kiezen.
Ik probeer nu nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen op te bouwen die wel wederkerig zijn. Het is spannend en soms eenzaam, maar ik weet dat het op de lange termijn beter voor me zal zijn.
Herkenbaar?
Ik deel mijn verhaal omdat ik denk dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Hebben jullie ooit het gevoel gehad dat je vrienden niet écht om je geven? Hoe hebben jullie dat aangepakt? Is het verkeerd om mensen uit je leven te schrappen, of hoort dat soms bij het beschermen van jezelf?
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en gedachten. Misschien kan jullie perspectief mij helpen om vrede te vinden met mijn keuze – en om te leren hoe ik in de toekomst sterkere, gezondere vriendschappen kan opbouwen. Deel je mening, ik waardeer het enorm.
