Linda (66) uit Utrecht dacht dat de pensioenjaren haar en haar man Jan (68) eindelijk meer tijd samen zouden geven. Na 23 jaar huwelijk hoopte ze op ontspannen momenten, gezamenlijke uitstapjes en een versterking van hun band. Maar in plaats van meer samen zijn, lijkt de afstand tussen hen juist groter geworden. Jans hobby, vissen, is nu het middelpunt van zijn wereld, en Linda voelt zich steeds meer genegeerd.
Samen oud worden? Dat idee lijkt verdwenen
“Toen we samen met pensioen gingen, dacht ik: eindelijk tijd voor elkaar,” vertelt Linda. “We hebben jarenlang hard gewerkt, en ik keek er zo naar uit om samen te genieten van rustige ochtenden, reizen en onze kleinkinderen. Maar die droom lijkt een illusie geworden. Jan is altijd weg, met zijn hengel in de hand.”
Waar Linda dacht dat pensioen het begin zou zijn van een gezamenlijke, ontspannen fase, heeft Jan er een andere invulling aan gegeven. “Hij is bijna elke dag vroeg weg. Hij is óf aan het vissen, óf hij praat erover. Zelfs als hij thuis is, heeft hij het alleen maar over de stekken waar hij de mooiste vangsten hoopt te doen. Het voelt alsof ik er niet meer toe doe.”
Een hobby die alles opslokt
Vissen was altijd al Jans passie, maar sinds zijn pensioen lijkt het zijn hele leven overgenomen te hebben. “Ik snap dat hij van vissen houdt,” zegt Linda. “Het is een fijne hobby, maar het mag toch niet alles overschaduwen? Ik sta als tweede in de rij, na zijn hengel.”
Linda heeft geprobeerd begrip te tonen en zelfs mee te gaan naar de waterkant. “Ik dacht: misschien kan ik op die manier dichterbij komen. Maar urenlang zitten wachten op een beet is echt niets voor mij. Het voelde niet als ‘samen zijn’. Hij zat helemaal in zijn eigen wereld, en ik zat er maar naast.”
Eenzaamheid in eigen huis
Linda zegt dat ze zich eenzaam voelt, ondanks dat ze samen onder één dak wonen. “Ik mis de gesprekken, de grapjes en het gevoel dat ik belangrijk voor hem ben. Als ik probeer te praten over mijn gevoelens, wuift hij het weg. Hij zegt dat ik te veel zeur en dat ik hem zijn hobby moet gunnen.”
Het dieptepunt kwam toen Jan hun 23e trouwdag vergat. “Ik had een diner gepland en keek er zo naar uit,” vertelt Linda. “Maar hij stond die ochtend op, pakte zijn spullen en ging vissen. Toen ik hem eraan herinnerde, zei hij alleen: ‘Oh ja, gefeliciteerd,’ en vertrok alsnog. Ik heb de hele dag in mijn eentje doorgebracht.”
De druppel die de emmer deed overlopen
Na de vergeten trouwdag voelt Linda dat haar geduld op is. “Ik heb altijd alles voor hem gedaan. Ik heb hem gesteund in zijn carrière, voor het huishouden gezorgd en altijd begrip gehad voor zijn hobby. Maar nu vraag ik me af: wat krijg ik ervoor terug? Ik voel me leeg en alleen.”
Ze heeft geprobeerd een compromis te vinden, maar Jan lijkt daar weinig voor open te staan. “Ik stelde voor om vaste dagen te plannen waarop we samen iets doen. Maar hij zegt dat vissen afhankelijk is van het weer en dat hij dat niet kan plannen. Het voelt alsof hij zijn hobby belangrijker vindt dan ons huwelijk.”
Een moeilijke keuze
Linda overweegt nu zelfs een scheiding, iets waar ze nooit eerder aan heeft gedacht. “Na 23 jaar is dat natuurlijk geen gemakkelijke beslissing. Maar ik vraag me af of ik op deze manier verder wil. Ik voel me niet meer gelukkig, en dat breekt me.”
De keuze is extra moeilijk omdat Linda veel waarde hecht aan hun geschiedenis samen. “We hebben zoveel meegemaakt, en ik hou nog steeds van hem. Maar wat heb ik aan liefde als het niet wederzijds voelt?”
Wat vindt Jan?
Jan zelf lijkt zich van geen kwaad bewust. “Hij zegt dat vissen hem ontspanning geeft en dat ik dat moet respecteren,” vertelt Linda. “Maar hij begrijpt niet dat hij mij buitensluit. Hij zegt dat ik niet zo moeilijk moet doen en dat ik blij moet zijn dat hij een hobby heeft.”
Linda heeft geprobeerd hem duidelijk te maken hoe eenzaam ze zich voelt, maar zonder succes. “Hij ziet vissen als iets onschuldigs, maar hij ziet niet hoe het ons uit elkaar drijft. Ik heb hem gevraagd om naar relatietherapie te gaan, maar hij lachte het weg.”
Kan het huwelijk gered worden?
Linda wil hun huwelijk niet zomaar opgeven, maar ze weet niet of Jan bereid is om te veranderen. “Ik wil niet dat hij stopt met vissen, maar ik wil wel dat hij beseft dat onze relatie ook aandacht nodig heeft. Als hij dat niet inziet, weet ik niet of we samen verder kunnen.”
Ze overweegt nu een tijdelijke pauze om na te denken over haar toekomst. “Misschien moet ik hem laten zien wat hij kwijtraakt als hij zo doorgaat. Maar het idee van een scheiding maakt me bang. Ik wil niet opnieuw beginnen op mijn leeftijd.”
Wat zou jij doen?
Linda’s verhaal roept veel vragen op: moet ze vechten voor haar huwelijk of voor zichzelf kiezen? Wat vind jij? Deel jouw mening op Facebook en praat mee over Linda’s situatie!
