Iedere december voelt hetzelfde voor mij: een maand waarin ik overal buitensta. Terwijl anderen plannen maken voor gezellige diners, familiefeesten of romantische avonden, merk ik dat er voor mij, als single, nauwelijks plek is.
Ik ben Jack, 36 jaar, en al een paar jaar vrijgezel. Tijdens de feestdagen wordt dat pijnlijk duidelijk. Iedereen lijkt zijn agenda vol te hebben met verplichtingen en tradities, en ik blijf achter met lege dagen. Familieleden die vroeger automatisch vroegen of ik kwam eten, hebben nu hun eigen drukke schema’s. Vrienden die vroeger spontaan iets organiseerden, vieren nu kerst met hun eigen gezinnen. En ik? Ik ben nergens echt welkom.
Het zijn geen harde afwijzingen, maar eerder subtiele woorden die pijn doen. “Misschien volgend jaar,” of “We zitten al vol, sorry!” Het voelt alsof mijn status als single me automatisch diskwalificeert voor een plek aan de tafel. En terwijl ik het iedereen gun om de feestdagen te vieren zoals ze willen, voel ik me steeds meer een buitenstaander in deze tijd van het jaar.
Ik probeer de moed erin te houden en bedenk plannen om het voor mezelf wat gezelliger te maken. Maar hoe vaak kun je tegen jezelf zeggen dat alleen zijn tijdens de feestdagen niet uitmaakt? Hoe vaak kun je je eigen beste vriend zijn zonder dat het een leegte achterlaat?
Wat ik misschien het meest mis, is het gevoel ergens bij te horen. Kerst draait toch om verbinding? Maar voor mij zijn de feestdagen juist een herinnering aan wat ik niet heb. Geen partner om samen iets bijzonders mee te doen, geen vrienden of familie die automatisch aan me denken bij hun plannen.
Ik hoop dat mensen zich bewuster worden van wat het betekent om single te zijn tijdens de feestdagen. Een simpele uitnodiging kan het verschil maken. Soms gaat het niet eens om het meedoen, maar om het gevoel dat iemand aan je denkt.
Voor nu blijf ik hopen dat er ooit een december komt waarin ik niet meer alleen toekijk. Waarin ik niet meer hoef te bedenken hoe ik de dagen alleen doorkom, maar gewoon deel mag uitmaken van iets.
