Misschien klinkt het vreemd, of zelfs lui in de oren van sommigen, maar ik blijf bij mijn standpunt: ik werk alleen de uren die in mijn contract staan. Geen minuut langer, geen seconde extra. Voor mij heeft dit niets te maken met gemakzucht, maar alles met het stellen van duidelijke grenzen en vasthouden aan mijn principes. Mijn contract bepaalt dat ik vijf uur per dag werk, en dat is precies wat ik doe. Als mijn baas vraagt of ik langer wil blijven of even een klus wil afmaken, weiger ik steevast. Voor mij is dit een kwestie van afspraak is afspraak.
Toen ik deze baan aannam, ging ik ervan uit dat het normaal was om duidelijke afspraken te maken over werkuren. Ik dacht dat een contract hierover geen discussie toeliet. Maar in de praktijk blijkt dat er vaak impliciete verwachtingen zijn, zoals het maken van overuren “uit loyaliteit” of om “je betrokkenheid te tonen.” Dat past niet bij mij. Ik hecht aan een gezonde balans tussen werk en privé, en ik zie mijn werkuren als een harde grens. Dat betekent dat ik na mijn vijf uur de deur achter me dichttrek, zonder schuldgevoel.
Balans als prioriteit
Werk is belangrijk, dat begrijp ik. Maar mijn leven draait niet alleen om mijn werk. Naast mijn baan wil ik tijd hebben voor mijn studie, mijn vrienden en vooral voor mezelf. Door strikt mijn uren aan te houden, zorg ik ervoor dat ik niet over mijn grenzen ga. Dit is voor mij een bewuste keuze om burn-out en overbelasting te voorkomen. Het idee dat je als werknemer extra uren moet maken om “loyaal” te zijn, voelt voor mij manipulatief. Waarom zou ik meer tijd investeren zonder daar iets voor terug te krijgen?
Ik zie mijn werk als een onderdeel van mijn leven, niet als het middelpunt ervan. Werken binnen mijn contracturen helpt me om die balans te behouden. Het dwingt me ook om efficiënt te zijn binnen de uren die ik wél werk. Als mijn werkgever echt meer werk gedaan wil krijgen, kan hij ervoor kiezen om meer mensen aan te nemen of mijn uren uit te breiden – uiteraard tegen passende vergoeding.
Ongemakkelijke reacties
Mijn keuze levert soms ongemakkelijke reacties op van collega’s. “Oh, Vera is weer de eerste die vertrekt,” hoor ik weleens als ik naar huis ga terwijl anderen blijven zitten. Maar dat raakt me niet. Voor mij is het simpel: mijn contract zegt vijf uur, dus dat is wat ik werk. Die opmerking zegt voor mij meer over de cultuur waarin we werken dan over mijn inzet. Als extra werken echt noodzakelijk is, dan moet dat vooraf besproken en gecompenseerd worden. Gratis werk is voor mij geen optie.
Het meest verwarrende vind ik dat veel mensen lijken te denken dat overwerken vanzelfsprekend is. Het lijkt alsof er een onuitgesproken regel is dat je altijd maar klaar moet staan voor je werk, zonder dat daar iets tegenover staat. Maar voor mij draait het juist om duidelijkheid en eerlijkheid. De afspraken in mijn contract zijn er niet voor niets. Als mijn baas mijn inzet waardeert, dan zou hij mijn grenzen ook moeten respecteren.
Generatieverschillen en werkmentaliteit
Ik merk dat mijn standpunt vooral kritiek oproept bij oudere collega’s. Zij vinden vaak dat ik “geen werkmentaliteit” heb of dat ik te weinig flexibiliteit toon. Maar ik geloof dat het belangrijk is om vanaf het begin je eigen grenzen te stellen. Zeker in deze tijd, waarin werk en privé steeds vaker door elkaar lopen, is het cruciaal om je tijd goed te bewaken. Het gaat niet alleen om werkmentaliteit, maar ook om zelfzorg en het beschermen van je mentale gezondheid.
Ik weet dat mijn aanpak niet populair is bij iedereen, maar ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is om trouw te blijven aan je eigen principes. Voor mij is het stellen van grenzen een manier om mijn leven in balans te houden. Ik wil niet terugkijken op mijn werkende leven en ontdekken dat ik al mijn tijd heb opgeofferd zonder daar echt voor gewaardeerd te worden.
Een kwestie van balans en respect
Het strikt aanhouden van mijn contracturen betekent niet dat ik mijn werk niet serieus neem. Integendeel, het betekent dat ik mijn werk doe binnen de afspraken die we hebben gemaakt, en dat ik ook de ruimte neem om te investeren in andere aspecten van mijn leven. Ik geloof dat dit niet alleen goed is voor mij, maar uiteindelijk ook voor mijn werkgever. Een medewerker die mentaal en fysiek in balans is, kan beter presteren.
Wat is jouw mening over dit onderwerp? Begrijp je mijn keuze om strikt mijn contracturen aan te houden, of denk je dat een beetje flexibiliteit erbij hoort? Laat je mening achter op onze Facebook-pagina en deel jouw ervaringen over werk en balans. Laten we samen het gesprek aangaan over hoe we grenzen kunnen stellen en tegelijkertijd een goede werkethiek kunnen behouden.
