Ik ben Greta, 67 jaar oud, en ik wil iets duidelijk maken: ik ben geen gratis oppas. Mijn kleinkinderen zijn mijn probleem niet. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn kleinkinderen. Ze brengen me vreugde en het is geweldig om te zien hoe ze opgroeien. Maar er is een grens. De verwachting dat ik, nu ik met pensioen ben, automatisch altijd klaarsta om op te passen, is niet realistisch. Het voelt soms alsof mensen vergeten dat ik ook mijn eigen leven heb.
Na jarenlang hard werken kijk ik eindelijk uit naar een rustige, welverdiende tijd voor mezelf. Ik wil dingen doen waar ik eerder nooit de tijd voor had: reizen, mijn hobby’s uitoefenen, tijd doorbrengen met mijn vrienden, en vooral genieten van mijn vrijheid. Natuurlijk wil ik mijn kleinkinderen zien en tijd met ze doorbrengen, maar ik wil ook dat dit op mijn voorwaarden gebeurt. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik verplicht ben om elke keer klaar te staan als er iemand moet oppassen.
Wat me stoort, is dat er tegenwoordig een cultuur lijkt te zijn waarin grootouders worden gezien als een soort verlengstuk van de ouders. Wanneer jonge ouders het druk hebben met werk of andere verplichtingen, wordt er vaak snel naar opa en oma gekeken om de gaten in te vullen. Maar mijn tijd is ook kostbaar. Ik heb er niet voor gekozen om weer fulltime de zorg voor kinderen op me te nemen. Ik heb mijn kinderen opgevoed, en nu is het hun beurt om dat met hun eigen kinderen te doen.
Het klinkt misschien hard, maar ik voel dat ik hier eerlijk over moet zijn. Te vaak wordt er verwacht dat we, als grootouders, gewoon altijd beschikbaar zijn. Als ik een keer “nee” zeg, krijg ik soms een schuldgevoel opgelegd, alsof ik niet om mijn familie geef. Maar dat is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat ik mijn eigen leven wil leiden, en ik vind dat ik het recht heb om mijn eigen grenzen aan te geven zonder dat daar een oordeel over wordt geveld.
Ik heb er geen probleem mee om af en toe op te passen, als ik daar zin in heb. Maar ik wil niet dat het een gewoonte wordt, een soort tweede baan. Ik ben geen fulltime oppas, en dat zou niemand van mij moeten verwachten. Het lijkt soms alsof we, als grootouders, worden gezien als een onuitputtelijke bron van tijd en energie. Maar ook wij hebben onze grenzen, en ik ben vastbesloten om die te bewaken.
Sommige vriendinnen van mij voelen hetzelfde. We praten er vaak over hoe lastig het is om “nee” te zeggen tegen onze kinderen. Het voelt soms bijna als een verplichting, alsof we hen in de steek laten als we niet altijd beschikbaar zijn. Maar ik heb geleerd dat het belangrijk is om voor mezelf op te komen. Ik heb het recht om mijn eigen keuzes te maken en mijn tijd te besteden zoals ik dat wil. Natuurlijk wil ik mijn kleinkinderen zien opgroeien, maar dat moet niet ten koste gaan van mijn eigen vrijheid en welzijn.
Ik merk ook dat dit onderwerp een bredere discussie nodig heeft. De rol van grootouders wordt vaak als vanzelfsprekend beschouwd, zonder dat er echt wordt stilgestaan bij wat wij zelf willen. We hebben ons hele leven gewerkt, we hebben onze kinderen grootgebracht, en nu is het tijd voor ons om te genieten van onze oude dag. Het zou niet moeten zijn dat we opnieuw verantwoordelijk worden gemaakt voor de zorg van een andere generatie, tenzij we dat zelf willen.
Ik ben trots op de band die ik heb met mijn kleinkinderen, en die wil ik absoluut behouden. Maar ik wil ook dat ze begrijpen dat oma niet altijd beschikbaar is. Ik wil er voor ze zijn, maar niet ten koste van mijn eigen leven. Het is een kwestie van balans, en ik denk dat het belangrijk is dat jonge ouders dat inzien. Het is niet egoïstisch om je eigen tijd te waarderen en grenzen te stellen. Het is juist essentieel voor je eigen welzijn.
Daarom heb ik besloten om eerlijk te zijn tegen mijn kinderen. Ze weten nu dat ik niet altijd klaarsta om op te passen. We hebben open gesprekken gehad over wat ik wel en niet kan bieden, en dat heeft een hoop spanning weggenomen. Toch blijft het soms lastig, want ik wil natuurlijk niemand teleurstellen. Maar ik weet ook dat ik het recht heb om “nee” te zeggen, zonder dat daar een schuldgevoel aan vastzit.
Dus hier is mijn boodschap: ik ben geen gratis oppas, en dat is helemaal oké. Ik wil dat andere grootouders zich realiseren dat het prima is om hun eigen tijd en ruimte te bewaken. Het is geen kwestie van ondankbaarheid of niet om je familie geven. Het is simpelweg een kwestie van voor jezelf zorgen en je eigen keuzes respecteren.
Wat vind jij van mijn standpunt? Heb jij zelf ervaringen als grootouder of als ouder die op grootouders rekent? Deel je mening op onze Facebook-pagina en laten we hierover in gesprek gaan!
