Ik had nooit gedacht dat ik op dit punt zou komen, maar ik heb het contact met mijn kinderen bewust verbroken. Niet omdat ik geen liefde meer voor ze voel, maar omdat ik het gevoel had dat ze me alleen nog maar zagen als een gratis oppas. Elke keer als ze belden of langskwamen, ging het over hetzelfde: “Kun je morgen de kleintjes ophalen?” of “Mam, we hebben echt een oppas nodig dit weekend.” De momenten dat ze me gewoon vroegen hoe het met mij ging, waren op één hand te tellen.
Ik begrijp het, echt. Ze hebben drukke banen, een hectisch leven, en ze willen het beste voor hun kinderen. Maar ergens onderweg ben ik mijn rol als moeder kwijtgeraakt en werd ik die handige grootouder die altijd klaar moet staan om op te passen. Ik heb niets tegen mijn kleinkinderen, ik hou van ze. Maar ik wil dat het op mijn voorwaarden is, dat ik er zelf voor kan kiezen wanneer ik tijd met hen doorbreng, zonder dat het als vanzelfsprekend wordt beschouwd.
Het dieptepunt kwam vorig jaar, tijdens de feestdagen. Mijn zoon en schoondochter hadden ons uitgenodigd voor Kerstmis, en ik dacht dat het een kans zou zijn om als gezin samen te zijn. Maar zodra we aankwamen, was het duidelijk dat ze me alleen maar wilden inzetten om op de kinderen te letten, zodat zij zelf konden ontspannen. Ze trokken zich terug met vrienden, en ik bleef achter met de kleintjes. Het voelde als een klap in mijn gezicht, alsof ik er alleen toe deed als ik iets kon betekenen voor hen.
Na die avond besloot ik dat het genoeg was. Ik wilde niet langer alleen de oppas-oma zijn. Ik wilde dat mijn kinderen mij weer zouden zien als hun moeder, als iemand die ook haar eigen leven heeft en niet alleen een verlengstuk van hun agenda is. Ik heb het hen eerlijk verteld, hoe ik me voelde. Maar het leek alsof ze het niet begrepen. Ze zagen het als een aanval, alsof ik hen niet wilde helpen. Maar dat was het niet. Ik wil helpen, ik wil er zijn, maar niet alleen omdat ze me nodig hebben.
Sindsdien is het contact verslechterd. Waar ik vroeger iedere week wel een telefoontje kreeg, bleef het nu stil. En eerlijk gezegd, het deed me pijn. Maar ik heb ook geleerd om voor mezelf op te komen, om mijn eigen grenzen te bewaken. Ik wilde niet terug naar die situatie waarin ik me alleen maar nuttig voelde als ik een dag in de week op de kleinkinderen kon passen. Ik wilde mijn eigen tijd weer terug, tijd om te lezen, om met vriendinnen op stap te gaan, om dingen te doen die ik leuk vind.
Ik heb er wel eens over nagedacht om mijn beslissing terug te draaien, om weer toe te geven en te zeggen dat ik beschikbaar ben om op te passen. Maar ergens weet ik dat ik dan weer in hetzelfde patroon terecht zou komen. Het is lastig om die balans te vinden tussen er zijn voor je kinderen en kleinkinderen, en tegelijkertijd je eigen leven te leiden. En misschien ben ik voor hen te ver gegaan, maar voor mezelf voelde het als de enige optie.
Sommige mensen begrijpen mijn keuze niet. Ze zeggen dat ik mijn rol als oma niet serieus genoeg neem, dat ik toch juist moet genieten van de tijd met de kleinkinderen. Maar ik denk dat ik die tijd juist meer waardeer nu het mijn keuze is, nu het niet meer als verplichting voelt. Ik wil een oma zijn die er is uit liefde, niet uit plichtsbesef.
Ik hoop dat mijn kinderen ooit begrijpen waar mijn keuze vandaan kwam. Dat ze inzien dat ik niet wilde dat ons contact alleen nog maar draaide om wat ik voor hen kon doen. Dat ik net als zij mijn eigen leven heb, en dat ik ook mijn grenzen heb. Tot die tijd blijf ik staan achter mijn beslissing, hoe moeilijk het ook is. Want ik wil dat ze me weer zien als wie ik ben: niet alleen een oppas, maar hun moeder. Een vrouw met haar eigen wensen en grenzen.
Wat vind jij van het verhaal van Els? geef het aan in de comments op facebook!
