Het klinkt misschien hard, maar ik heb mijn kleinzoon uit mijn testament geschrapt. Het was geen beslissing die ik zomaar heb genomen, maar op een gegeven moment was de maat vol. Hij komt nooit meer op bezoek, laat nauwelijks iets van zich horen, en lijkt alleen maar aan zijn eigen leven te denken. Ik begrijp het, hij is jong en druk bezig met zijn carrière, maar ergens doet het toch pijn dat ik niet meer lijk te bestaan voor hem.
Ik kan me nog goed herinneren toen hij klein was. Hij was mijn eerste kleinkind, een slimme jongen met een vrolijke lach. Hij kwam vaak langs om samen met mij naar de eendjes te voeren in het park of een potje kaarten te spelen. Ik genoot van die momenten, en ik had altijd het gevoel dat we een speciale band hadden. Maar naarmate hij ouder werd, begon hij steeds minder langs te komen. Eerst dacht ik dat het een fase was, dat hij druk was met school, vrienden en later met zijn werk. Maar die fase lijkt nooit meer voorbij te gaan.
Ik heb vaak geprobeerd om contact te houden. Ik belde hem, stuurde een berichtje, vroeg of hij een keer langs wilde komen voor een kop koffie. “Ja opa, ik kom snel langs,” zei hij dan. Maar dat gebeurde nooit. Na verloop van tijd begon ik die telefoontjes en berichten maar te laten. Waarom zou ik blijven aandringen als hij zelf geen moeite doet om een keer op bezoek te komen? Hij woont niet eens zo ver weg, een ritje van een kwartiertje, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
Uiteindelijk dacht ik: als hij geen tijd of zin heeft om langs te komen, waarom zou ik dan mijn geld en bezittingen aan hem nalaten? Dat klinkt misschien materialistisch, maar ik zie het als een kwestie van wederkerigheid. Er zijn genoeg mensen die wel tijd voor me maken, die langskomen om te praten, om samen een wandeling te maken of gewoon om er voor me te zijn. Waarom zou ik hen minder waarderen dan iemand die me links laat liggen?
Ik heb mijn notaris gebeld en gezegd dat ik mijn testament wilde aanpassen. Mijn kleinzoon staat er niet meer in. In plaats daarvan heb ik ervoor gekozen om mijn bezittingen aan mijn andere kleinkinderen en goede vrienden na te laten, mensen die er wel voor me zijn. De notaris keek even verbaasd, maar voerde mijn wens uit zonder vragen. En eerlijk gezegd voelde ik me opgelucht, alsof ik eindelijk een knoop had doorgehakt waar ik al langer mee worstelde.
Natuurlijk vraag ik me soms af hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij het ooit te weten komt. Misschien voelt hij zich gekwetst, misschien vindt hij het oneerlijk. Maar ik vraag me af of hij zich realiseert hoe het voor mij voelde, al die jaren van afwezigheid en stilte. Zou hij begrijpen dat het niet zozeer om het geld gaat, maar om het gevoel van verwaarlozing, het idee dat ik er voor hem niet meer toe doe?
Ik wil niemand met deze beslissing straffen, maar ik wil ook niet doen alsof alles goed is terwijl dat niet zo is. Misschien ziet hij deze beslissing ooit als een wake-up call, een kans om na te denken over zijn prioriteiten in het leven. En misschien ook niet. Ik kan alleen maar hopen dat hij op een dag inziet wat hij verloren heeft, niet alleen in materiële zin, maar vooral in de waarde van familie en tijd samen doorbrengen.
Soms denk ik terug aan die momenten in het park, toen we nog samen op het bankje zaten en hij honderduit vertelde over zijn dromen en zijn toekomst. Ik mis die tijd, dat zal ik niet ontkennen. Maar ik kan het verleden niet terughalen, en ik wil mijn laatste jaren niet doorbrengen met een gevoel van teleurstelling. Dus ik heb gedaan wat voor mij het juiste voelde, ook al zullen anderen het misschien niet begrijpen.
Dit is mijn leven, en dit is mijn keuze. En ik geloof dat ik het recht heb om die beslissing te maken.
