Ik weet dat het misschien vreemd klinkt, maar ik geef mijn kleinkinderen liever wat geld dan dat ik de hele dag op ze pas. Ik hou van ze, begrijp me niet verkeerd. Ze zijn vrolijk, vol energie, en ik zie hoeveel ze genieten als ze een dagje bij opa zijn. Maar ik ben op een leeftijd gekomen dat ik niet meer de hele dag achter kleine kinderen aan wil rennen, en ik voel me daar niet schuldig over.
Vroeger, toen ik zelf vader was, draaide mijn leven om mijn kinderen. Elke zaterdag voetbaltraining, elke avond helpen met huiswerk, en zomers naar de camping met het hele gezin. Dat heb ik met alle liefde gedaan, en ik kijk terug op een mooie tijd. Maar nu ben ik gepensioneerd, en eindelijk heb ik tijd om de dingen te doen waar ik zelf van geniet. Rustige wandelingen, een goed boek lezen, of gewoon een middagje in de tuin zitten zonder de drukte om me heen.
De eerste paar keren dat mijn dochter vroeg of ik wilde oppassen, vond ik het prima. Het is leuk om die band met je kleinkinderen op te bouwen, en ik gun mijn dochter ook wat vrije tijd. Maar toen het vaker begon te gebeuren, merkte ik dat ik het als een verplichting begon te zien. Ik voelde me net weer die vader die altijd klaar moest staan, en ik had daar gewoon geen zin meer in. Dus besloot ik om het anders aan te pakken.
Nu geef ik mijn kleinkinderen wat zakgeld als ze langskomen. Niet omdat ik denk dat geld een vervanging is voor tijd, maar omdat ik op die manier toch iets kan bijdragen. Ze zijn er blij mee, dat weet ik zeker. Ze kopen er snoep van of sparen voor iets wat ze graag willen hebben. En het geeft mij de ruimte om zelf te bepalen wanneer ik tijd met ze doorbreng, zonder dat het voelt alsof ik weer in die ouderrol word geduwd.
Soms krijg ik opmerkingen van vrienden en familie, dat ik mijn kleinkinderen misschien verwend maak. “Geld is geen vervanging voor aandacht,” zeggen ze dan. En dat klopt, dat weet ik ook wel. Maar het is niet alsof ik ze nooit zie of helemaal niets met ze doe. Ik zie ze met verjaardagen, met kerst, en af en toe kom ik langs voor een kop koffie. Maar elke week een hele dag oppassen? Nee, dat hoeft voor mij niet meer.
Mijn dochter vindt het soms moeilijk om te begrijpen. Ze denkt dat ik haar en de kinderen niet wil helpen. Dat doet pijn, want ik heb zoveel voor haar gedaan toen ze jonger was. Ik heb mijn hele leven klaar gestaan voor mijn gezin, en ik wil nu ook wat tijd voor mezelf. Ik ben op een punt gekomen waar ik eindelijk de vrijheid heb om te doen waar ik zin in heb, zonder dat iemand op me rekent. En ik denk dat ik dat wel verdiend heb.
Sommigen zullen me misschien egoïstisch vinden, maar ik zie het anders. Ik heb een leven gehad waarin ik altijd voor anderen klaarstond. Nu wil ik genieten van de tijd die ik nog heb, op mijn eigen manier. En ik geloof dat mijn kleinkinderen uiteindelijk liever een opa hebben die af en toe langskomt en hen blij maakt met wat extra zakgeld, dan een opa die chagrijnig op de bank zit omdat hij eigenlijk liever iets anders had gedaan.
Ik hoop dat mijn dochter op een dag begrijpt dat het niet gaat om haar of de kinderen afwijzen, maar om mezelf niet meer in een situatie te dwingen die ik eigenlijk niet wil. En ja, ik hoop dat mijn kleinkinderen later begrijpen dat ik altijd het beste voor ze heb gewild, zelfs als ik niet elke keer beschikbaar was om op ze te passen.
Dit is mijn manier om balans te vinden tussen er zijn voor mijn familie en mezelf de vrijheid geven die ik nu zo waardeer. Misschien is het niet zoals anderen het zouden doen, maar voor mij voelt het goed.
