Niet elke ouder vindt het ouderschap even makkelijk. Voor Rens was het vaderschap aanvankelijk een leuke uitdaging, maar dit veranderde toen zijn kinderen in de puberteit kwamen. “Na goed overleg met mijn vrouw heb ik besloten apart te gaan wonen. Ik trok het gewoon niet meer,” deelt hij.
Rens en zijn vrouw zijn al achttien jaar getrouwd. Zestien jaar geleden werd hun eerste zoon, Louis, geboren, gevolgd door hun tweede zoon, Sam, twee jaar later. Rens genoot vanaf het begin van het vaderschap. “Vanaf de eerste dag waren ze nieuwsgierig en aanwezig,” vertelt hij.
Met zijn autisme was het soms uitdagend omdat hij behoefte had aan rust. “Gelukkig had ik op zolder mijn eigen kamer waar ik me kon terugtrekken als het me teveel werd.”
Puberteit brengt verandering
De situatie bleef beheersbaar tot de jongens pubers werden. Ze werden bijdehand en opstandig en waren het nergens meer mee eens. Voor pubers is dit niet vreemd, maar voor Rens voelde het erg intens. “Het werd zelfs zo erg dat ik mij soms hele dagen opsloot in mijn zolderkamer, om maar niet tussen hun ruzies te hoeven zijn.”
Een nieuw thuis
De afstand tussen Rens en zijn vrouw werd groter, ondanks zijn pogingen om met de onrust om te gaan. “Mijn vrouw zag hoe ik worstelde,” zegt Rens. Uiteindelijk kozen ze ervoor dat Rens apart ging wonen. Zonder hypotheek op hun huis in Amsterdam konden ze een appartement dichtbij kopen. “We hebben afgesproken dat ik daar woon tot de jongens gaan studeren. Daarna kunnen zij in het appartement.”
Rens woont nu een halfjaar alleen en ervaart veel rust, iets waar hij naar verlangde. De afstand heeft hun gezinsrelatie goed gedaan. “Ik fiets in vijf minuten naar hen toe. We eten bijna elke avond samen en plannen regelmatig familiedagen of date-avonden met mijn vrouw.”
Werkt voor ons
Veel mensen vinden hun oplossing misschien vreemd, maar voor Rens en zijn gezin werkt het. “Als we niet op tijd hadden gehandeld, waren we misschien uit elkaar geweest. Achttien jaar huwelijk weggooien, dat had ik nooit gewild,” reflecteert hij.
